Στην Άγνωστη.

Σου είχα πει, ένα χαμόγελο μου φτάνει,
στ’ ολόγραμμα του να τα πίνω να μεθώ,
να μου φωτίζει τις βραδιές στο πυροφάνι,
να ΄χω ένα λόγω να του λέω σ’ αγαπώ.

Στο γκρίζο απόβραδο ένα μελένιο βλέμμα,
στην αύρα της αλήθειας του ν’ αναριγώ,
από τις στάχτες μου να βρω καινούργιο θέμα,
μια λέξη που την έχασα, στον κόσμο μου να πω.

Μια λέξη μόνο, μονοσύλλαβη κι’ ευθεία,
λέξη κοινή μου λένε και μη δίνεις σημασία,
άλλοι γελούν γιατί τη βρίσκουνε αστεία,
είναι το μου, μα απ’ τα δικά μου λείπει τα αρχεία.

Στ’ αζήτητα που ψάχνω, ίσως κάποτε τη βρω,
τη μελωδία της την άγνωστη ν’ ακούσω,
για να μη λέω δεν πειράζει, έτσι έμαθα να ζω.
Να ΄χω ένα ..μου.. να το χτενίσω να το λούσω.

Η μοναξιά μιας (Ελιάς)

Η μοναξιά μιας (Ελιάς.)

Το χθες ποιος να θυμάται τάχα και γιατί
πως μπόλιασες εσύ τα λιόκλαρά μου
να σκιάζουν οι βλαστοί μου ένα γιαπί
να ξαποστάσουν τα παντέρμα όνειρα μου.

Τον κίνδυνο κανάκεψα και ικέτεψα στοργή
στ’ ανεμοδέρματα τ’ ανάλγητα του χρόνου
μαρτύριο στ’ αχνόφεγγο η χαίνουσα πληγή
απ’ τ’ αγριόχορτα τα ύπουλα του φθόνου.

Τα μυστικά σου όμως τα φυλάω κλειδωμένα
στις ρίζες μου να λιώσει το λευκό χαρτί
θα σβήσουν όνειρα αγάπης χαραγμένα
και στον κορμό μου θ’ απομείνει ένα γιατί.

Περνάει ο χρόνος με ιαχές θριαμβικές
πατώντας τους καρπούς της άνοιξής μου
φθαρτές εικόνες μου παλιές παρθενικές
έφτασε η ώρα δια παντός της έξωσης μου.

Λες κι’ ήταν χθες κι’ όμως περάσανε αιώνες
στη σκιά του άναρχου παιχνίδια δάκρυ οιωνοί
με πόνεσαν με πλήξαν ανελέητα τυφώνες
της θύμησης του τώρα μιας σβηστήρας ηδονή.

 

Στις εκβολές του δειλινού.

Στις εκβολές του δειλινού.

Στό λιακωτό τ' ονειρκό φωλιάζει οιμωγή
τα μάτια ρύποι αιθάλης κατακλύζουν
μπουρίνι ξέσπασε στην άγονη γραμμή
της προσμονής τ’ αγριολούλουδα σαπίζουν.

Ένα σαπιόσκαρο με έρμα άδοτα φιλιά
μουτζουρωμένες κι’ οι παλιές φωτογραφίες
ηχοσκιές σ’ ένα ναυάγιο σφιχτ’ αγκαλιά
μνήμες απόκοσμες μουντές γελοιογραφίες.

Θολό απατηλό της νύχτας στείρο παραμύθι
στ’ αχνόφεγγο τ’ αποσπερίτη πίκρα, μοναξιά
μερεμετίσματα στης σιωπής τη λήθη
απ’ το κομμένο το τσιγάρο, λάθρα ρουφηξιά.

Στις εκβολές του δειλινού ο γδικιωμός
με βρύα τους αρμούς καλαφατίζω
νύχτα ανάστερη και που ανασασμός
με των ανέμων τα φιλιά αναρριπίζω.

Ερυθροπράσινη Αλκυόνη μου του χθες
σ’ ανάρια όνειρα δεν γράφονται τραγούδια
είναι ο νόμος της ζωής γι’ αυτό μην κλαις
ανθίζουν και στα χιόνια τα λουλούδια.