Και τι δε θα 'κανα...
Είναι δυο μάτια που με νάζι με κοιτάζουν,
τον κόσμο μου τον άδειο καταυγάζουν.
Είναι παιχνίδι, όνειρο γλυκό εωθινό,
συναίσθημα παράξενο, αστέρι φωτεινό.
Και τι δε θα ’κανα,
το χρώμα των ματιών του να χαϊδέψω,
τη σκέψη του να διάβαζα να κλέψω.
Να πιω το δάκρυ του κορμιού του να μεθύσω,
Τα βερεσέδια, τις σπατάλες μου να σβήσω.
Όμως δεν έχω το δικαίωμα να τ’ αγαπώ,
κι’ ας είναι της καρδιάς μου φυλαχτό.
Ούτε η ματιά μου στη ματιά του να μιλήσει,
ούτε η σκέψη μου κρυφά να το φιλήσει.
Δυο κόσμοι ξένοι, τόσο μακρινοί,
δεν έχουν πόρτες οι δικοί μας ουρανοί.
Να το μπορούσα λέει να γινόμουνα φονιάς,
το χρόνο σε καρτέρι να σκοτώσω,
για να γυρνούσα πίσω να του πω πως τ’ αγαπώ,
όσα χαμόγελα μου χάρισε η ζωή, να του τα δώσω.
