Ελπίδα...

Ελπίδα…

Πεθαίνει η ελπίδα τελευταία έχουν πει,

μα εγώ φοβάμαι τον τυφώνα που επελαύνει,

κι’ αν λέω πάλι το μολών λαβέ, πως ν’ ακουστεί,

δίχως φωνή, χωρίς τα άρματα και άχρωμο μελάνι.

Στον άγριο δρόλαπα με χαίνουσα πληγή,     

με πότισαν αφιόνι να ξεχάσω την πλατεία,

για το χαμόγελο μου ύπουλη συνδιαλλαγή,               

της προδοσίας το φιλί, επαίσχυντα χαλκεία.

Στα ακρογιάλια των ονείρων μου μέγας καημός,

θλιμμένο δειλινό, μέρα μοιραία, αποφράδα,

άχρωμοι ήλιοι, απροσπέλαστος ο λογισμός,

ανέντιμο παιχνίδι δίχως λύχνο χωρίς δάδα.

Γλυκιά μου αγάπη που σε λένε ελπίδα,

αδήριτη στα όνειρα μου μείνε ασπίδα,

αφού πεθαίνεις όπως λένε τελευταία,

μαζί σου εγώ, για τα φιλιά σου εδώ παρόν,

στα θερινά τα σινεμά, ν’ ανοίξει πάλι η αυλαία.

Πέρα από τα όρια...

Πέρα από τα όρια...

Οδηγώντας τη σκέψη μου,

πέρα από τα όρια του ορίζοντα,

στο κέντρο ενός άλλου πνεύματος, μιας άλλης σκέψης.

Περιπλέω την αύρα της, αντλώντας φως, αρώματα,

ήχους, χρώματα, ρυθμό, αρμονία, ρομαντισμό, ιδέες.

Μορφές του έρωτα.

Οδοιπορώντας μέσα στη χρυσή σπίθα

από το άδυτο φως της,

το απροσπέλαστο, το υπέρ ουράνιο.

Περνώντας μέσα στη φαντασία,

στη γοητεία του παράδοξου,

μέσα στα λουλούδια του ονείρου, στα ουράνια τόξα,

στο θέλγητρο των πεπρωμένων.

Βυθίζομαι, στο δικό της άπειρο διάστημα, το γεμάτο εικόνες. 

Διαπλέω την απεραντοσύνη ενός αιθέρα,

τις καταιγίδες μέθης από τις γεύσεις των ονείρων της.

Αναζητώ στον άγνωστο κόσμο μου,

στη σκιά των αστεριών, την ύπαρξης της,

το θησαυρό των συναισθημάτων της.

Ακούω τώρα τη μελωδία των ουράνιων τόξων της.

Γεύομαι το νάμα από το δάκρυ τ’ ουρανού της.

Αισθάνομαι το χάδι της ζωής.

Στα όρια του ορίζοντα, την ηδονή της μοναδικής ώρας.

Φθινόπωρο...

Φθινόπωρο…

Μου έστειλες κι’ απόψε τα φιλιά σου,

μα πως χαρά μου να στο πω,

πως να βρεθώ στην αγκαλιά σου,

που ξέχασα καρδιά μου ν’ αγαπώ.

Των πεπρωμένων μου άναψες τον φάρο,

από  τα χέρια σου μου λες να κρατηθώ,

στο μπλάβο των ματιών σου να σερφάρω,

στο μούχρωμα του φθινοπώρου να σταθώ.

Μου χάρισες ψυχή μου τα όνειρά σου,

μες στα φεγγάρια τους να ξαναγεννηθώ,

να παίξω, να ριμάρω στα χαμόγελα σου,

στην αύρα του κορμιού σου να βρεθώ.

Πως να χαϊδέψω όμως τα μαλλιά σου,

φθινόπωρο γλυκιά μου και μελαγχολώ,

κι’ αν ταξιδεύω στα αιθέρια τα φιλιά σου,

είμαι ένα ψέμα μάτια μου, όνειρο απατηλό.

Δημοπρασία...

Δημοπρασία.

Τα οξειδωμένα καθρεφτίσματα δημοπρατώ,

τα διαγράφω κι’ όσο  όσο, τα πουλάω,

σε κάθε προσφορά απόσυρσης  χειροκροτώ,

τα πταίσματα του χθες πετροβολάω.

Χρωματογόνες ρίμες ανασύρω απ’ τη φωτιά,

στις πλάνες παρεισδύω τις αισθήσεις,

διυλίζω απ’ τα πέλαγα τ’ απύθμενα, γητειά,

εξοστρακίζω τις στημένες παραισθήσεις. 

Στη γκιλοτίνα τα άπλερα πάθη του τότες,

αποπλανήσεις κι’ αναίτιες θλίψεις,

στην πυρά κι’ οι στοιχειωμένοι δεσμώτες,

στον καιάδα οι αφορισμένες μου τύψεις.

R.

Περιδιαβαίνω γειτονιές κοσμικές,

το καινούργιο παλτό μου προβάρω,

ανασκευάζω φθαρτές, παλιές πρακτικές,

τ’ αναδυόμενα μου τα θέλω μοστράρω. 

Bazaar…

Bazaar…

Ένα μεγάλο «Bazaar»,

οι ιδέες τα θέλω της.

Η Naomi Campbell,  η Black,

το κρυφό το μοντέλο της.

Τσαλακωμένα σεντόνια,

των αθλίων κατάσταση.

Vodka τα βράδια και Gin,

δίχως θέμα παράσταση.

Στα ντελικάτα της πόδια,

γοβάκια στιλάτα, επώνυμα.

Tattoo, Butterfly και kiss,

στα φεγγάρια τα γνώριμα.

Ένα ατίθασο πλάσμα, αναρχικό,

στις πορείες «πολύγλωσσο».

Της νύχτας φεγγάρι πειρατικό,

στης αγάπης την κάψα, «πολύδροσο».

Μα είναι κι’ ευαίσθητο πλάσμα,

στον έρωτα special, μόρτικο.

Αστροπελέκι, ονειρική καταιγίδα,

παιχνίδι στις ακεφιές μου, αλλιώτικο.

Yiannis H.

Ώχρινα φύλλα...

 Ώχρινα φύλλα.

Το θλιμμένο του φθινοπώρου το δάκρυ,
από τα όνειρα κάποιας ελπίδας κυλά,
στο χρόνο που στο άγνωστο φεύγει,
για μια αδικία θαρρείς του μιλά.

Ώχρινα φύλλα, πέφτουν στην άδεια φωλιά,
το τρένο μες στους καπνούς του σφυρίζει,
μελαγχολίας γκρίζα, μουντή, πινελιά.

Της Κυριακής τα ερωτικά τα φεγγάρια,
νοσταλγικές ματιές τα θωρούν,
το άδειο ποτήρι στα χέρια που σπάει,
οι χαρακιές του βαθιές που πονούν.

Αγκούσα, βαριά, ομιχλώδη ανάσα,
φυλλορροούν αναμνήσεις θολές,
δάκρυ πικρό σ’ έναν κύκλο που κλείνει,
αλήθεια ή ψέμα, ποια σημασία κι’ αν κλαις.