Το ταξίδι των χαμένων ελπίδων...

Το ταξίδι των χαμένων ελπίδων…

Έχω μια θέση μες στην καρδιά μου,

που μένει άδεια στα όνειρά μου.

Δεν τη νοικιάζω μα τη χαρίζω,

στα φεγγάρια της νύχτας το ψιθυρίζω.  

Πολλοί τη θέλουν μα να κατέβουν,

σε κάποια στάση,

προτού το τρένο στο τέλος φτάσει.

Άλλοι τη θέλουν να ταξιδέψουν,

να παίξουν,

στις καταιγίδες όμως να ξεπεζέψουν.

Κι’ εγώ λυπάμαι που μένει άδεια,

θα είχα παρέα τα γκρίζα βράδια.

Το τρένο σφυρίζει για το ταξίδι

κι’ ας μην αξίζει.

Με άδεια τη θέση που είχα κρατήσει,

σ’ ένα χαμόγελο που 'χα αγαπήσει. 

Yiannis H.

Μελτέμια...

Μελτέμια…

Το ακρωτήρι της καλής ελπίδας ανταριάζει,

μας παρασύρουν τα μελτέμια των καιρών,

το σήμερα στο χθες μας δεν ταιριάζει

κι’ έμεινε χέρσο όνειρο, ψυχή μου το παρόν.

Σταυρόλεξο με κουρασμένες έννοιες,

μπερδέματα οριζοντίως και καθέτως,

απούσες της ζωής οι εύνοιες,

κι’ ο καϊμακλίδικος αγλύκαντος και νέτος.

Αναρριπίζει ο χρόνος τις φωτιές που μένουν,

στην κάψα δίχως σκιάδα νάμα απατηλό,

τα όνειρα της Κυριακής βαριανασαίνουν,

πρόβλημα δυσεπίλυτο, ανάκουστο μελό.

Λαγοκοιμάσαι στα περάσματα της θλίψης,

τις λέξεις για τη λύση στο παιχνίδι αναζητάς,

στο προσκλητήριο δεν το μπορείς να λείψεις,

να παραδώσεις το γραπτό σου αποζητάς.

Μην περιμένεις ν’ αντιγράψεις είναι αργά,

δεν το πιστεύεις που έχει ήδη  σκοτεινιάσει,

μυστήριο άλυτο κι’ η σκέψη αναριγά, 

το πεπρωμένο ποιος μπορεί να το διαβάσει;

Yiannis H.

Σιωπή...

Σιωπή…

Θραύσματα θύμησης στο περιθώριο της ζωής,

στο βαριανάσεμα μου η μορφή σου η θλιμμένη,

μισεύει, χάνεται στο τούνελ της διαφυγής,

αφηρημένο είδωλο στ’ αχνόφεγγο που μένει.

Άστρο απόμακρο της νύχτας Νηρηίδα,

μαγιού αναδυόμενη, εικόνα εφηβική,

στο συνονθύλευμα των αναμνήσεων αχτίδα,

στου φθινοπώρου τις στροφές επωδική.

Μιά θέση άδεια στης ζωής τον αραμπά,

μα εσύ πιστή στις ορθοπεταλιές σου,

κι’ αν ψάχνω για σημάδια η ελπίδα σιωπά,

γράμμα δυσνόητο και οι πρωταπριλιές σου.

Χρησμούς σμιλεύω στους γρανίτες των ονείρων,

που η πυθία της καρδιάς μου έχει πει,

να ταξιδέψουν στους αιθέρες των ηπείρων,

ίσως και σπάσουν τη βαθειά σου σιωπή.

Yiannis H.

Ματιές στο χθες, στο σήμερα...

Ματιές στο χθες, στο σήμερα…

Το παραγάδι με τα χρυσά αγκίστρια αναδύεται.

Το πέρασμα για τις θαλασσινές πηγές του ονείρου, φάνηκε πίσω

απ’ το τελευταίο σύνορο.

Εικόνα εκπληκτική μιας ονειρικής ιέρειας, ερωτική θύελλα.

Φλεγόμενες πολύχρωμες εικόνες στα σύδεντρα της άνοιξης.

Ενύπνιο ανείπωτο, ανάλαφρο, παιχνίδι αυγινό.

Οι στεναγμοί των ονείρων, κόπασαν στους ίσκιους του χρόνου.

Κρυφά το σκοτάδι της νύχτας αρμέγω, να φέξει ο αυγερινός,

πρέπει να προλάβω.

Να προλάβω το χάραμα των φεγγαριών, να υποδεχτώ τα ορφικά μινόρε

του δικού μου συμπαντικού κόσμου.

Ένα χάδι ακόμα στη ζωή, για τα φιλιά της.

Αυταπάτη; Αντικατοπτρισμός;

Διάπυροι ήλιοι στ’ αφροκύματα της μοναξιάς, στην πλημμυρίδα των ματιών.

Ορτσάροντας στον άγριο δρόλαπα για το ορμάνι της αβύσσου.

Αδιέξοδο!

Σκουριασμένα νεφελώματα, άχρωμοι ουρανοί.

Ατείχιστη, άγονη όαση στον αστερισμό του χρόνου, γκρίζες ομίχλες.

Σιωπή!

Το τρένο μες στους καπνούς του σφυρίζει.

Ένας σταθμός ακόμα, στον αστερισμό της ειμαρμένης. 

Yiannis H.