Λαϊκός έρωτας…

 Λαϊκός έρωτας…

Είναι ένας έρωτας ολόκληρος γεμάτος,

αυτόν που λένε οι μάγκες, αστεράτος.

Είναι’ ένα αίνιγμα αλαργινή ιδέα,

η μούσα μου η αθώρητη, η μοιραία.

Στο «χάραμα» το στέκι της διπλοπενιάς,

στο ξενυχτάδικο μιας άλλης Μπαρμπαριάς.

Φύσηξε δυό φιλιά που με λαβώσαν,

τις μπαλοτιές στο καπηλειό όλοι τις νιώσαν.

Της έχω γράψει φίνα άσματα να λέει,

παραπονιάρικα που ο μπαγλαμάς να κλαίει.

Τα τέλια παίζουν και μεθούνε οι αισθήσεις,

νύχτα μη ξεθωριάσεις μη μ’ αφήσεις.

Γύρισε ο ήλιος κι’ η μορφή της βασιλεύει

κι’ είμαι’ ένας ξένος που ο πόνος περισσεύει.

Γράφω στιχάκια για της τύχης τα στημένα,

για τα παιχνίδια της ζωής τα πεπρωμένα.

Yiannis H.

Οπλοφορώ και στον ναό…

Οπλοφορώ και στον ναό…

Θα παίξουν λένε κουμπουριές,

περίσσιο, «ασύλληπτο» το νταηλίκι.

Τζούφιες στα έδρανα οι μπαταριές,

για τα’ άρματα και το βουλευτιλίκι.

Συνθήματα παρασυνθήματα,

σερίφηδες και νόμοι.

Για τις πιστόλες τα παραληρήματα,

κλέφτες και αστυνόμοι. 

Θέλει ο καθείς κι’ από έναν γκρα,

απ’ τους κακούς να τον φυλάει.

Καμάρι, έπαρση, αστείρευτη  χαρά,

κι’ η Ελενίτσα φυλαχτό να τον κρεμάει.

Μ’ ένα ρεβόλβερ είμαι άτρωτος θαρρώ,

παρέα αχώριστη και στο ναό.  

Ο Λούκυ λουκ,  ο Ηρακλής ο Πουαρό,

είμαι εγώ, για τον δικό μου το καλό.

Yiannis H.

Η κάθοδος των πουλιών!

Η κάθοδος των πουλιών!

Το πέταγμα των γνώριμων αετών, φάνηκε να σπάει

την ξενάγηση

της στιγμής, των χελιδονιών το κούρνιασμα,

τη φωτογράφηση των χρωμάτων.

Ρίγη συγκίνησης, στο ανάβλεμμα μιας ξεχασμένης

ζωγραφιάς, λαξεμένης σε πλάγιους ανέμους με τη σμίλη

του άγουρου χρόνου.

Τα οξειδωμένα του χθες σήμαντρα ηχούν, το καρδιοχτύπι

περισσεύει.

Τα ανοιξιάτικα περιστέρια, ίδια όπως και τότε, στροβιλίζονται

στο παρόν, στους δακρυσμένους τους δικούς μου ορίζοντες

του τώρα.

Οι στροφές για το κατάλληλο ύψος, μπερδεύουν τα φοβισμένα,

τα πρωτοπέταχτα πουλιά.

Η αγωνία για τα μεθυστικά φιλιά των αιθέρων, το κράτημα

της ανάσας, για το χάδι του αέρα και της θάλασσας,

για το άπλωμα των μελλοντικών ονείρων, περισσεύει.  

Μεγαλώνει και η δική μου αγωνία.

Το παιχνίδι της πτώσης με συνεπαίρνει, η ανεξέλεγκτη δύναμη

της ψυχής επαναστατεί, να το μπορούσα λέει…

Κι’ όμως μπορεί, τι κι’ αν τα βαριά ικάρια φτερά τα κέρινα

του σήμερα λιώσουν στον ήλιο, οι αναμνήσεις των ονείρων

είναι εδώ… είναι η ζωή…

Yiannis H.

 

Μια μπίλια, μιας εποχής…

Μια μπίλια, μιας εποχής…

Ο ήλιος του μεσημεριού την πέτρα έσκιζε.

Κάτω απ’ τη σκιάδα της μουριάς, το εργαστήρι για τις

πήλινες μπίλιες.

Ποτέ, του ολόγιομου φεγγαριού δεν έμοιασαν.

Κι’ έσπασαν στα παιχνίδια όλες.

Και πέρασαν τα χρόνια.

Μόνο μια ξέμεινε στο βάθος της τσέπης, του κοντού

παντελονιού μου.

Είπα να την κρατήσω μα την ξέχασα και λυπήθηκα.  

Οι γυάλινες μπίλιες, με τα περίεργα χρώματα, την προσπέρασαν.

Κι’ έμεινε κάπου εκεί στο χώμα το «μπλάβο» κόκκινη από τη φωτιά

της «παραστιάς» που ψήθηκε για να αντέξει στο ανοιξιάτικο παιχνίδι.

Μα δεν πρόλαβε, χάθηκε.

Και πέρασαν τα χρόνια.

Άγνωστοι περαστικοί το χώμα έσκαψαν γύρω της,

παιδικές μαργαρίτες να φυτέψουν, μα χάθηκαν, δεν υπάρχουν.

Ποτέ δεν έμαθα, αν το χρώμα που την έβαψα με τα όνειρα μου,

είναι ακόμα πανωφόρι επάνω της.

Βράχνιασαν και οι βοριάδες μανιασμένα να ξεφυσούν

μπας και τη βρουν.

Λαχάνιασαν κι’ οι καταιγίδες μπας και την πνίξουν.

Και πέρασαν τα χρόνια

Που να’ ναι τώρα, οι αναμνήσεις έγιναν σύννεφα σκόνης.

Στον αραμπά του χρόνου δεν υπάρχουν πλέον κενές θέσεις.

Όμως θα την ήθελα στα χέρια μου, να τη χαϊδέψω.

Κι’ αν το χρώμα της για πάντα έχει χαθεί, ας γίνει δάκρυ, μελάνι.

Τα καλύτερα ποιήματα, στο πέπλο των αναμνήσεων γράφονται.

Yiannis H.

18/5/2013