Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Από το ημερολόγιο της ζωής...





Από το ημερολόγιο της ζωής…



Δεκαέξι αγριολούλουδα το δώρο μου, όσα και τα 
χρόνια των γενεθλίων της.
Το πρωτοπέταχτο σκίρτημα, της εωθινής αύρας, της 
παρθένας αυγής. 
Στο στερνό, το κρυφό, το απαγορευμένο από τ’ άστρα 
και τα φεγγάρια, ραντεβού μας.
Το πρώτο δάκρυ, το μοιραίο…

Έσκυψε, αφήνοντας αδέξια κάποιο λουλούδι, να πέσει 
στο χώμα.
Ήταν το «αστέρι της βηθλεέμ» (ορνιθόγαλο),  λευκό, 
σαν την αγνή, την άπειρη αγάπη μας.
Το ακούμπησε απαλά, στα νοτισμένα από τα δάκρυα 
μάτια της και μου το έδωσε.
Ένα και μοναδικό, το μεταξένιο της φιλί. Το χάδι μιας 
σύντομης, άδολης αγάπης.

Καλό ταξίδι…

Ο «καρνάβαλος», το παλιό λεωφορείο, πέρασε τον 
ανώμαλο, τον ολισθηρό δρόμο του μικρού οροπεδίου, για 
το λιμάνι, το λιμάνι των ούριων ανέμων…
Ένα ταξίδι πρωτόγνωρο, με τον μπούσουλα ξεχασμένο, 
στης φαντασίας μου το αρχιπέλαγο.

Οι παλμοί της καρδιάς μου, μπερδεύουν τη σκέψη μου.
Υποκλίνομαι, στη γοητεία του ασημένιου ουρανού, στα 
τερτίπια ενός άλλου θεού.
Γραφές, προφητείες, περγαμηνές, ασύνδετοι δεσμοί.
Χαμογελάω, θαρρώ πως μου αρέσει…

Αστραφτερά «στρας» και παιχνίδια στις γειτονιές, των 
καινούργιων οριζόντων, των θαυμαστών κρεμαστών κήπων.
Θεσπέσια θέλγητρα, στις βεγγέρες των ανθισμένων ουρανών.
Νύχτες ρομαντικές, ερωτικές στιγμές, η απόλαυση της ζωής.

Αφηνιασμένα παιχνίδια, στην απεραντοσύνη ενός αιθέρα.
Βυθίζομαι, στο δικό μου άπειρο διάστημα, το γεμάτο εικόνες.
Στη σκιά των αστεριών, στη γοητεία του παράδοξου.
Υπάρχει χρόνος γι’ ακόμα ένα όνειρο;

Απόβραδο, στ’ αλμυρά περιγιάλια τα δικά μου, τα ξεχασμένα 
γενέθλια.
Αθόρυβα, περιπλανώμενα, δίχως λουλούδια, όμως με φιλιά 
ερωτικά, μα και επαίσχυντα.
Μεταμφιεσμένα, αποκριάτικα μαντάτα, που έστειλαν πόνο.

Στο σήμερα, δεν έμεινε το χθες,
σε όσους πόνεσα τα δάκρυα να σβήσω,
κι’ αν άφησα λίγη χαρά, να την ποτίσω.    

Βράδιασε κι’ οι αναμνήσεις στην άνυδρη όαση φλέγονται.
Ένα χάδι, ένα φιλί, ένα χαμόγελο για τη ζωή, πόσο άραγε 
να αξίζει;
Φτάνει το χρυσάφι της γης;

Yiannis H.


Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Μια σου εικόνα...





Μια σου εικόνα…

Μιά σου εικόνα, μια παραίσθηση απατηλή,
στου στεναγμού μου, έγειρε την κοίτη,
μορφή εξαίσια μ’ απόκοσμη, θολή,
χάνεται στ’ αμυδρό το φως τ’ αποσπερίτη.

Χωρίς το γέλιο σου ανυπόφορη σιωπή,
να σου διαβάσω δε θ’ ακούσης τον Ελύτη,
λόγια που θα `θελε το δάκρυ μου να πει,
αυτό που έλεγες αλήτικο σπουργίτι.

Ρωγμές στα όνειρα που σμίλεψα για σένα,
λαχτάρα εξαίσια και διάφανη ηδονή,
χνάρια στο χρόνο σκόρπια αφημένα,
για το χαμόγελο μιας μέρας προσμονή.

Μερεμετίζω λόγια να σου στείλω πικραμένα,
λόγια που θα `θελε η καρδιά μου να σου πει,
απ’ της ζωής τον άγριο δρόλαπα κρυμμένα,
να ταξιδέψουν στη βαθιά σου σιωπή.

Yiannis H.

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Υπέρβαση;...





Υπέρβαση;…

Για μια υπέρβαση να παίξω στα χαρτιά,
με της ψυχής τα φύλλα για μιά κέντα,
σ’ ένα παιχνίδι που το καίει η φωτιά,
εγώ μοιράζω μα θαρρώ δεν έχω ρέντα.

Πως να μαντέψεις την απέναντι ματιά,
όσο κι’ αν ξέρεις τ’ άστρα να διαβάζεις,
άγνωστη λέξει της αλήθειας η γητειά,
δεν το μπορείς χρησμούς να μεταφράζεις.

Πως να διαβάσεις ένα γράμμα βουλωμένο,
λόγια αλλοιώσιμα, αινίγματα θολά,
συμπέρασμα θα βγάλεις λαθεμένο,
συγκεχυμένα όνειρα θα βρεις, απατηλά.

Πως να ρισκάρεις και τα ρέστα σου να παίξεις,
αφού μπλοφάρουν και οι πέτρες που πατάς,
που 'ναι στ’ αλήθεια μια αλήθεια να χαϊδέψεις,
ρίμες ακέντητες θα βρεις και μη ρωτάς.

Για μια υπέρβαση που τώρα δεν αξίζει,
ιδεογράμματα που σβήσαν στο χιονιά,
αντικατοπτρισμός το υπερβατό ταξίδι,
στο στενορύμι της ζωής, την απονιά.

Yiannis H.