Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Η ημέρα των πάγων...


Η ημέρα των πάγων… (Επικαιρότητα) 

Η ημέρα των πάγων έφτασε.
Τα υπεξούσια όνειρα θρυμματίζονται.
Τη λεωφόρο των ελπίδων αυλακώνουν οι στεναγμοί της απόγνωσης.
Οι σηματοδότες μπερδεύτηκαν στο μποτιλιάρισμα και παραμένουν
στο κόκκινο.
Οι παλμοί της καρδιάς μου δυναμώνουν μπροστά στο ανεξήγητο.
Θα περάσω το φανάρι, ποιος να γράψει την παράβαση, ποιος;

Απέναντι είναι η συνοικία των ονείρων και της ελπίδας,
μα ο βοριάς αγρίεψε και σκόρπισε χαλάζι, ύπουλο όπλο,
βάλθηκε να λαβώσει το χαμόγελο μιας αχτίδας,
μιας αχτίδας που στα τερτίπια του ανάβει, λαμπαδιάζει.
Ήρθε η ώρα να κάνω το μεγάλο βήμα, να διαβώ τη λεωφόρο…

Συνομιλώ με την ανάσα της ψυχής μου, κάποτε ήσουν άνθρωπος ψιθυρίζω,
μα αμάρτησες μου λένε, μιλάς μονάχα μια γλώσσα.
Πρέπει να υποκλιθείς στον κίτρινο ουρανό τους, στα ψηλά βουνά των δικών τους παγετώνων…

Απομεσήμερο, σκιές αλυχτούν στα περάσματα του χειμώνα.
Αφηνιασμένες χιονοστιβάδες απειλούν τα αγριολούλουδα των
ονείρων μου.
Ξημέρωμα στη λεωφόρο, περιμένω το πράσινο…
Είμαι ακόμα άνθρωπος…

Yiannis H.

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Θολά Φεγγάρια...


Θολά Φεγγάρια…

Θολά φεγγάρια στο φινάλε των ονείρων,
κρίκος αδύναμος στου χρόνου το ρυθμό,
παρείσακτος  στη στράτα των ελπίδων,
νάρκωση μέθης σ’ έναν άγνωστο σταθμό.

Άραχλες ψεύτικες εικόνες δίχως χρώμα,
ορφάνεψε το δάκρυ και τα μάγουλα τραχιά,
χάνεται στ’ άνυδρο, το χέρσο χώμα,
άλλη μια μέρα στέρεμα, αναβροχιά.

Προσκυνητάρια που τα σβήσαν οι χειμώνες,
που να’ ναι ο  ίσκιος σου άναρχε ν’ αρθώ,
ασπρόμαυρες κι’ οι παιδικές εικόνες,
κι’ ούτε ν’ απάγκιο απ’ το βοριά να κρατηθώ.

Δρώμενα άγνωρα θολές κι’ οι αναμνήσεις, 
στου χρόνου τη θολούρα κρυμμένα τα παλιά,
στο σταυροδρόμι της γραμμής περιπλανήσεις,  
θλιμμένα απόβραδα, στην άδεια τη φωλιά.  

Yiannis H.

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Παίξε κιθάρα μου...


 Παίξε κιθάρα μου.

Παίξε κιθάρα μου,
το τούνελ του χρόνου με νότες να κλείσεις,
τις άδειες χελιδονοφωλιές, μ’ ακόρντα
να γεμίσεις.

Παίξε κιθάρα μου,
στην έρημο της ψυχής μου όαση μένεις
και στο φινάλε του έργου εσύ για μένα,
τραγούδια υφαίνεις.
Παίξε κιθάρα μου,
του χειμώνα το δάκρυ να κρύψεις,
το ρεφρέν της ελπίδας παντού να σκορπίσεις.

Παίξε κιθάρα μου το ερωτικό μας το βαλς,
ατόφιο χρυσάφι διώξε τα στρας.
Παίξε για μένα τα τέλια ν’ ανάψουν
και τα μινόρε της αυγής με τ’ άστρα
να κλάψουν.

Παίξε κιθάρα μου, δυο ζάλα ξοπίσω να πάω,
να πιω ανέρωτα φιλιά, ξέχασα να μεθάω.

Παίξε κιθάρα μου, μελωδική μου παρέα,
μαζί και στης ζωής τη στροφή, τη μοιραία.   

Yiannis H.

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Το πρώτο βαλς


Το πρώτο βαλς…

Λες κι’ ήταν χθες σφιχτά που σε κρατούσα,
στο βαλς εκείνο το μοιραίο τ’ Αη’ Γιαννιού,
στα μάτια ομορφιά μου σε γλυκοκοιτούσα,
αντανακλάσεις στις νιφάδες του χιονιού.

Μες στις στροφές του ένα όραμα τρελό,
λαχτάρα μου κρυφή τα χείλη τ’ άλικα σου,
άκρατος πόθος έργο ανάκουστο μελό,
χορός, μεθύσι ερωτικό στα κύματα σου.

Εκστατικές φιγούρες, φλεγόμενος δεσμός,
σ’ άλλη διάσταση περάσματα και δρόμοι,
φθόγγοι και σήμαντρα αγγέλων αρπισμός,
των οριζόντων όνειρα γλυκά και κόσμοι.

Ανέσπερα σημάδια, Παρθενώνες στις καρδιές μας,
φινάλε φως μου, μα μια λέξη θέλω ακόμα να σου πω,
κι’ αν έπληξαν βοριάδες και τυφώνες τις βραδιές μας,
εγώ χαρά μου και στο βαλς το τελευταίο, σ’ αγαπώ. 

Yiannis H.

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Το Μπαγλαμαδάκι...


Το Μπαγλαμαδάκι

Ένα μπαγλαμαδάκι είχα βρει κάποια βραδιά,
σ’ ένα φεγγάρι ασημένιο, μυρωμένο,
του χάρισα ένα χαμόγελο και δυο φιλιά,
κι’ έγινε το δικό μου το μωρό τ’ αγαπημένο.

Τις ρίμες μου ζωγράφιζε με νότες,
μα με μονόχρωμο μελάνι και στυλό,
εύρισκε πάντα στα μινόρε συνωμότες,
συννεφιασμένο στα ματζόρε, απατηλό. 

Έχουν περάσει καλοκαίρια και χειμώνες,
μα παραμένει ακούρντιστο δίχως λαλιά,
φάλτσες αγάπες γκρίζες, καπνογόνες,
οξειδωμένα τέλια στην απόκοσμη φωλιά.

Άκληρες ρίμες της ψυχής μου μουσικές,
φεγγάρια που σας έχουν προσπεράσει,
μπαγλαμαδάκι μου ανάκουστο τις Κυριακές,
για το ρεφρέν στης παναγιάς το εικονοστάσι.

Yiannis H.

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Το Ταξίδι...



Το ταξίδι…

Έχω μια θέση μες στην καρδιά μου,
που μένει άδεια στα όνειρά μου.

Δεν τη νοικιάζω μα τη χαρίζω,
στ’ αστέρια της νύχτας το ψιθυρίζω. 

Πολλοί τη θέλουν μα να κατέβουν,
σε κάποια στάση,
προτού το τρένο στο τέλος φτάσει.
Άλλοι τη θέλουν να ταξιδέψουν,
να παίξουν,
στις καταιγίδες όμως, να ξεπεζέψουν.

Κι’ εγώ λυπάμαι που μένει άδεια,
θα είχα παρέα τα γκρίζα βράδια.

Το τρένο σφυρίζει, για το ταξίδι
κι’ ας μην αξίζει.
Με άδεια τη θέση, που είχα κρατήσει,
σ’ ένα χαμόγελο, που’ χα αγαπήσει. 

Yiannis H.

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

Το εξπρές των ανέμων...



Το εξπρές των ανέμων...

Στο τρένο των ανέμων σαν βρεθείς ταξιδευτής,
στα πέτρινα περάσματα του χρόνου επιβάτης,
μην περιμένεις στων ονείρων τους σταθμούς να κατεβείς,
είσαι’ ένας ξένος στο φινάλε της ζωής, λαθρεπιβάτης.

Τσούζει τα μάτια η αιθάλη του φουγάρου,
αγκομαχώντας στον αλλιώτικο περίγελο ρυθμό,
να ζεσταθείς δεν το μπορείς στη καύτρα του τσιγάρου,
και είναι απόβραδο στον άγνωστο υπόγειο σταθμό.

Τρέχει στις ράγες το εξπρές των πεπρωμένων,
στους αμμολόφους ολισθαίνει η υπομονή,
αναπολείς λαξεύματα στιγμών κανακεμένων,
οφθαλμαπάτης ονειρέματα, εικόνα προσμονή.

Όμως χαμόγελα ψαρεύεις και στα χιόνια,
τα εντελβάις καμαρώνεις που ανθούν,
κι’ αν νοσταλγείς φορές τα χελιδόνια,
σε κάποιον άλλον ορίζοντα ίσως ξαναφανούν.

Yiannis H.