Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Χωρίς εσένα...





Χωρίς εσένα…

Μιά σου εικόνα, μιά παραίσθηση απατηλή,
στου στεναγμού μου έγειρε την κοίτη,
μορφή εξαίσια μ’ απόκοσμη, θολή,
χάνεται στ’ αμυδρό, το φως τ’ αποσπερίτη.

Χωρίς το γέλιο σου θλιμμένες Κυριακές,
τους στίχους μου να σου διαβάσω δε θ’ ακούσης,
δίχως το χάδι της ματιάς σου ακεφιές,
βράδια ανέραστα, της Μπελ Επόκ απούσης.

Ρωγμές στα όνειρα που σμίλεψα για σένα,
λαχτάρα εξαίσια και διάφανη ηδονή,
χνάρια στο χρόνο σκόρπια, αφημένα,
για το χαμόγελο μιας μέρας, προσμονή.

Ν’  αφουγκραστώ, να το μπορούσα την πνοή σου,
να πιώ ανταύγειες της μορφής σου πριν χαθώ,
αμπαρωμένα τα περάσματα του παραδείσου,
όνειρο διαβατάρικο, άσε στη θύμηση σου ν’ αφεθώ.

Μερεμετίζω λόγια να σου στείλω πικραμένα,
λόγια που θα’ θελε η καρδιά μου να σου πει,
απ’ της ζωής τον άγριο δρόλαπα κρυμμένα,
να ταξιδέψουν στη βαθιά σου σιωπή.