Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Παρένθεση...




Παρένθεση …

Μέσα απ’ το γκρίζο βραδινό το πικραμένο,
σε είδα απ’ των ματιών μου τις γραμμές,
ερχόσουν απ’ το άδειο χθες, το ερειπωμένο,
εκεί που ‘χες σμιλέψει όρκους σε περγαμηνές.

Δυο φιλιά σου όλα κι’ όλα κάποιο βράδυ,
για να παίξεις με τα ζάρια της ζωής,
μ’ ένα λύχνο που φεγγίζει δίχως λάδι,
την αγάπη δεν θα νιώσεις δε θα βρεις.

Τ’ όνειρο ξέχασες στην κάψα να ποτίσεις,
είσαι παρένθεση του χρόνου απατηλή,
στης σιωπής μου τον ορίζοντα θα δύσεις,
μορφή στ’ αχνόφεγγο απόκοσμη θολή.  

Yiannis H.
 

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Στις εκβολές του δειλινού...



Στις εκβολές του δειλινού...

Στις εκβολές του δειλινού και των ανέμων,
περίκλειστος στον ξένο, άγνωρο σταθμό,
απόμαχος στο πνεύμα των αέναων πολέμων,
στον επονείδιστο του χρόνου βρυχηθμό.

Οι αναμνήσεις φθίνουν των φιλιών,
τσαλακωμένες κι’ οι παλιές φωτογραφίες,
κάποιο παράπονο στην άκρη των χειλιών,
για της ζωής, τις άθλιες γελοιογραφίες. 

Θολό απατηλό της νύχτας παραμύθι,
στ’ αχνόφεγγο τ’ αποσπερίτη μοναξιά,
μερεμετίσματα στης σιωπής τη λήθη,
απ’ το κομμένο το τσιγάρο, ρουφηξιά.

Στο λιακωτό τ’ ονειρικό φωλιάζει οιμωγή,
τα μάτια ρύποι αιθάλης κατακλύζουν,
μπουρίνι  ξέσπασε στην άγονη γραμμή,
της προσμονής τα πλοία δε γυρίζουν. 

Yiannis H.

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Αγάπη...


 Αγάπη…

Λέξη βαθιάς συμπάθειας στοργής,
φιλία μπιστική, αέναη μεγάλη,
αγνό μοσχολουλούδι της αυγής,
μα και του έρωτα μεθύσι, παραζάλη.

Λέξη σιβυλλική, συμπαντική,
γλυκαηδονιού ποιητική καντάδα,
πεντάγραμμη, θεόπεμπτη, ονειρική,
ανέσπερη ουράνια πλειάδα. 

Λέξη από χρησμούς, συμβολισμούς,
μελίρρυτη στα όνειρα, στα χείλη,
συνήχηση με της καρδιάς τους στεναγμούς,
άχραντη ζωγραφιά, των φεγγαριών το δείλι.

Απαύγασμα του αγάπανθου της γης,
το αναστάσιμο της νύχτας πεφταστέρι,
νάμα ιάσιμο ερωτικής πληγής,
το άχραντο της μάνας το φιλί, το αγιοκέρι. 

Yiannis H.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Της μιας βραδιάς τα γιασεμιά...


 Της μιας βραδιάς τα γιασεμιά…

Ένα χαμόγελο με κέρασε ένα βράδυ,
την αύρα του κορμιού της κι’ ένα χάδι.
Πάρε μου είπε τα φιλιά μου να θυμάσαι,
πως μ’ έχεις αγκαλιά όταν κοιμάσαι.

Ένα σημάδι όμως από τότε παραμένει,
στις αναμνήσεις μου φωτιά αναμμένη.
Το χωρατό, το ερωτικό της μιας βραδιάς,
έγινε αρρώστια που πονάει, της καρδιάς.

Τι κι’ αν περάσαν καλοκαίρια και χειμώνες
κι’ έχω χαρίσει γιασεμιά και ανεμώνες,
είναι’ ένα αίνιγμα ανάκουστο, τι τάχα φταίει
και του τσιγάρου η καύτρα ακόμα σιγοκαίει.

Διάπυροι ήλοι τα φιλιά της τα μοιραία,
της μιας βραδιάς ερωτική παρέα.
Κανένας άνεμος δεν σβήνει τη φωτιά της,
με σημαδεύει ακόμα η κουρσάρικη ματιά της.

Yiannis H.