Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Γεια σου πιτσιρίκο...



Γεια σου πιτσιρίκο…


Σε μια ασπρόμαυρη, παλιά φωτογραφία,
κάποιος μικρούλης, τ’ ανεξήγητο ίσως θωρεί,
στην αύρα της ματιάς του, η απορία,
γιατί να παίξει με τ’ αστέρια, δεν μπορεί.

Είναι τα τρίχρονα γενέθλια, μιας χαραυγής,
μα έχουν περάσει καλοκαίρια και χειμώνες,
στα δυο μου χέρια, το αλάτι και η ζάχαρη της γης,
ταξίδι στις αμόλυντες, του κόσμου του εικόνες.

Το πρόσωπο σου πιτσιρίκο ανιχνεύω,
στη ζωγραφιά σου αφήνω δάκρια, φιλιά,
πως είσαι ακόμα ο μικρούλης, σε ζηλεύω
και είσαι μακριά, από τα γκρίζα μου μαλλιά.

Να το μπορούσα, στο χαμόγελό σου να μιλήσω,
για το ταξίδι μας στο χρόνο να σου πω,
το μυστικό μου, στα όνειρα σου να αφήσω,
είσαι εγώ μικρούλη μου και σ’ αγαπώ.

Yiannis H.

Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

Made in Greece...



Made in Greece;

Την πέτρα σκίζει ο ήλιος του μεσημεριού,
κι’ εσύ ονειροπόλε στης σκέψης σου το πλάνο,
λες πως θα πλήξεις το λημέρι του θεριού,
με το αλαφροΐσκιωτο δικό σου ονειροπλάνο. 

Μην περιμένεις τον (πελάτη) να φανεί,
έχει στερέψει το ποτό της αμαρτίας,
μαντάτα γκρίζα των καιρών οι οιωνοί,
για τον μοιραίο εραστή της αλχημείας. 

Κρύος σερβίρεται ο βαρύς γλυκός στον καφενέ,
μα εσύ στης ζεμπεκιάς σου το ρυθμό αναστενάζεις,  
το νάμα απ’ τους κομήτες περιμένεις ρεφενέ, 
της νύχτας νυχτοπούλι, το ποτό σου δεν τ’ αλλάζεις.

Τα κίβδηλα πεντόλιρα του χθες αναπολείς
και δεν πιστεύεις τον χιονιά που επελαύνει,
για το εγώ σου στασιάζεις, τις ιδέες πυρπολείς,
το (μαγιοβότανο) ποτίζεις, όταν χάνεις να σε γιάνει.

Της τράπουλας τον άσσο και το δέκα το καρό,
δεν το μπορείς μέσα στην μπόρα να μαρκάρεις,
το πράσινο της τσόχας είναι τώρα πορφυρό,
είναι καιρός να μάθεις να πετάς να πιλοτάρεις.

Yiannis H.

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Έλα ν' αγαπηθούμε απ' την αρχή...




Έλα ν’ αγαπηθούμε απ’ την αρχή…

Έλα να ξαναγαπηθούμε απ’ την αρχή,
να ζωγραφίσουμε το χάρτινο καράβι,
ένα ταγκό χαρά μου μέσα στη βροχή,
όπως το πρώτο της αγάπης μας το βράδυ.

Δε μας ταιριάζει η άπνους σιωπή,
ούτε της ήττας η κραυγή η απελπισμένη,
να φιληθούμε φανερά δεν ην’ ντροπή,
το πλοίο στο μουράγιο της ζωής,  μας περιμένει. 

Μην προσπαθείς το πεπρωμένο να διαβάσεις,
δώς μου τα χέρια σου, κάτι έχω να σου πω,
μέσα απ’ τα μάτια μου τις ξέρες να περάσεις,
στο πλουμισμένο το καινούργιο σ’ αγαπώ.

Πάμε στο άγνωστο κόντρα στην καταιγίδα,
στα όνειρα μας είναι ακόμα φως μου το πρωί,
στο χάρτινο πλεούμενο μας γράψαμε ελπίδα,
κι’ είναι δικό μας το παιχνίδι κι’ η ζωή.

Τα μάτια σου θωρώ τα γλυκοφεγγοβόλα,  
η αύρα απ’ τα μινόρε τους γλυκιά απαντοχή,
στα δυο μας χέρια τα οράματα μας όλα,
ν’ αγαπηθούμε μάτια μου και πάλι απ’ την αρχή.

Yiannis H.

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

Άχραντο όνειρο...




Άχραντο όνειρο…

Αξύπνητο μου όνειρο του χθες του τώρα,
το χρώμα των ματιών σου πώς να το δω,
περάσαν τα χρόνια με γκρίζο και μπόρα,
φεγγάρι που δεν σε γνωρίζω μα σ’ αγαπώ.

Περίεργο μου όνειρο κανακεμένο,
γράμμα με βουλοκέρι ερωτικό,
στης ψυχής μου το δάσος χαμένο,
τραγούδι μου άφωνο δραματικό.

Ζωγραφίζω τις νύχτες με άχρωμο χρώμα,
σε σταθμούς της ζωής ξεχασμένους,
μα τα ξανθά σου μαλλιά δεν τα είδα ακόμα,
κι’ αν με χίμαιρες παλεύω κι’ ανέμους.

Τα χνάρια σου ακολουθώ ένα, ένα,
λαχτάρα μου κι’ εξαίσια προσμονή,
μα είναι με χιόνια καλά σκεπασμένα,
μοιραία του άχρονου χρόνου αναμονή.

Τα χείλη σου πώς να φιλήσω τα άγνωρα,
ελπίδα που γεννιέται μ’ αυταπάτες,
τα πεφταστέρια δώρα, άδωρα,
οφθαλμαπάτες στις δικές μου στράτες.

Την όστρια χαϊδεύω που σ’ αγγίζει,
και μένω με μι’ αχλή παρηγοριά,
πώς να σε δω με ένα λύχνο που φεγγίζει,
και μια Αργώ που είναι ακόμα στα σκαριά. 

Άχραντο όνειρο της άνοιξης και του χειμώνα,
ν’ αφουγκραστώ να το μπορούσα την πνοή σου,
απ’ τον φεγγίτη του δικού σου Παρθενώνα,
να μπει η δική μου η ζωή μες τη δική σου.

Yiannis H.

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

Ντάμα μπουφέ...




Ντάμα μπουφέ…

Με τις στροφές του βαλς, στων φεγγαριών τις συνοικίες,
ντάμα μπουφέ, για το ποτό της ηδονής,
στον αιγιαλό του έρωτα οι πρώτες πειρατείες,
ματιές ακούραστες στο ραντεβού της προσμονής.

Κι’ ήταν ατέλειωτο της Κυριακής το βράδυ,
αναστενάρια στης ψυχής τον καφενέ,
ντροπιάρικο και των ματιών το χάδι,
για το ταγκό της εποχής, τα όνειρα μας ρεφενέ.

Όμως περάσανε ανάλγητοι κομήτες,
κι’ έριξαν χιόνια στη χωρίστρα, στα μαλλιά,
τι κι’ αν μαδάμε στις βεγγέρες μαργαρίτες,
άγνωρη γεύση του παρόντος τα φιλιά.

Ανάμνηση άχραντη, στο άφωτο περίδακρυ το δείλι,
ν’ αφουγκραστώ να το μπορούσα την πνοή σου,
το άστρο της αυγής μέσα απ’ το φως σου ν’ ανατείλει,
να ξαναμπεί η δική μου η ζωή, μες τη δική σου.

Yiannis H.