Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Ασπρόμαυρη φωτογραφία.



Ασπρόμαυρη φωτογραφία.

Μι’ ασπρόμαυρη φωτογραφία
μούχρωμα του καιρού
στη θολερή θωριά μου ορρωδία
το δάκρυ μου το κάδρο της ραντίζει
ποιος είσαι ξένε με ρωτά
και το χαρτί μου από αλμύρα κιτρινίζει;

Μα είμαι εσύ της λέω που με όνειρα μεθούσες
και τα γοργόφτερα τα χελιδόνια προσπερνούσες
είσαι εγώ , που ένα σου θέλημα στερνό ζητώ
στου χτες τον αραμπά ταξιδευτής
πίσω στο χρόνο να με πας μη τ’ αρνηθείς

Αφού το θες πάμε ξοπίσω ζάλο ζάλο να σου δείξω
τα σφαλιστά τα παραθύρια να σ’ ανοίξω
και δες αυτά που έχτισες που γκρέμισες
τους πόνους τις χαρές που πήρες κι’ έδωσες.

Είναι πρωί γι’ αυτό φοβάσαι
κοντομεσήμερο που φεύγεις και λυπάσαι
γυρίζει ο ήλιος και συ πολεμάς
τα συμπληγάδια περάσματα γκρεμίζεις διαπερνάς
με τη ρομφαία σου χαμόγελα σκοτώνεις
μα και πουλιά απ’ τα κλουβιά τους λευτερώνεις
απόβραδο λαβώθηκες κι’ αφόρμισε η πληγή σου
ένα παράπονο γιατί; Λες μες στη προσευχή σου.

Φωτογραφία μου με πόνεσες να σε ξανοίγω
και το ερμάρι σου ποτέ δε ξανανοίγω
δε θέλω να θυμάμαι, κουράστηκα να σκέφτομαι,
ποιος τάχα νά’ μαι.

Δημοσιεύτηκε στο F. kithara.gr

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

Αχαριστία.



Αχαριστία.

Μες στα χαλάσματα της λησμονιάς
τη βρήκα πληγωμένη
σκόρπια τα νυχτολούλουδα
καρδιά τσαλακωμένη.

Απ’ της ψυχής μου το σταμνί
ήπιε να ξεδιψάσει
και στο λιμάνι της καρδιάς
μπήκε να ξαποστάσει.

Στα όνειρα μου να βρεθεί
το τζάκι τους ν’ ανάψει
το δρόμο της καθάρισα
σε πέτρα μη σκοντάψει.

Κι’ αφού ξαναγεννήθηκε
με το παλτό μου ντύθηκε
σαν ξένος στην αστροφεγγιά
χωρίς να πει λέξη γλυκιά
φεύγει κυφά με μαεστρία
αλήθεια πόση αχαριστία.

Δημοσιεύθηκε στο F. kithara.gr

Ονειροφαντασία.




Ονειροφαντασία.

Ονειροσύννεφο πέπλο της νύχτας σκοτεινό
γράμμα κι’ απόψε συστημένο
της θύμησης του αλγεινό
απ’ το μετόχι της ψυχής το περασμένο.

Στράτα της ειμαρμένης διαγράμματα
με της καρδιάς τα δάκρυα σπαρμένη
στροφές με εικονοστάσια από τάματα
στου χρόνου τα τερτίπια παράπονο που μένει.

Καινούργιες ερινύες δίκες στημένες με σόου
στη δίνη των αβύσσων των νεκρών αισθήσεων
γδικιωμός της ζωής με γιού εφ όου
μεθύσι παραισθήσεων.

Χειμώνες παγωμένοι αμμόσπιτα χαλάσματα
συμπληγάδια περάσματα
γεφύρια στοιχειωμένα με πνεύματα αλλόκοτα
χαρακιές στα σύδεντρα της ύπαρξης μου
ολοκαυτώματα.

Στο άπειρο των μαθηματικών χάνομαι
για μια εξίσωση απλή λες κι’ έχει σημασία
χωρίς ελπίδα για τη λύση καταπιάνομαι
παράξενη ζωή ονειροφαντασία.

Δημοσιεύτηκε στο F. kithara.gr

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Χρειάζομαι το γέλιο πίστεψέ με (Από ένα sms)




Χρειάζομαι το γέλιο πίστεψε με.
( Από ένα S M S )

Γελάς που σε πειράζω μα μου λες πως το χρειάζεσαι
κι’ αφού τα πάντα ξέρεις πως μοιράζομαι μαζί σου
μου κρύβεις μια τελεία κι’ ένα κόμμα απ’ τη ζωή σου
γιατί χαρά μου πάντα για τους άλλους θυσιάζεσαι.

Ποιός μπόρεσε με μίσος να κουρσέψει
το έναστρο χαμόγελο του ουρανού
τ’ ανέσπερο το φως τ’ αυγερινού
ποιός μπόρεσε το νάμα των ματιών σου να στερέψει.

Άσε την αύρα της ψυχής σου να χαϊδέψω
του ύπνου σου τα οδηγήματα ν’ αφουγκραστώ
στη θάλασσα της σκέψεις σου να βυθιστώ
κάποιο κακό σου όνειρο να ημερέψω.

Κι αν οι σκιές της νύχτας σ’ οδηγήσαν σε παγίδες
είναι η αγάπη μου ένα σύννεφο λευκό
σου το χαρίζω κρέμασε το φυλαχτό
θ’ αναπτερώσει τα όνειρα σου, τις θλιμμένες σου ελπίδες.

Δημοσιεύτηκε στο F, kithara.gr

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

Ταξίδι σ' ένα γράμμα.



Ταξίδι σ’ ένα γράμμα

Με το εξπρές ενός ονείρου, ήρθε γράμμα συστημένο
γραμμένο απ’ το σύννεφο που ξέρω το λευκό
με διάφανο μελάνι απ’ τ’ άστρο τ’ ουρανού το πολικό
με τις ανταύγειες της ψυχής του πλουμισμένο.

Από την έρημο της θλίψης να ξεφύγω μου μιλάει
κι από το δάκρυ του κορμιού του να λουστώ
τους χτύπους της καρδιάς του μου ζητά ν’ αφουγκραστώ
μ’ ονειρικά ακόρντα να μου πει πως μ’ αγαπάει.

Στο χρώμα των ματιών του η μοναξιά μου ταξιδεύει
μες στην πεδιάδα ενός άγνωστου ουρανού
με άρμα δίτροχο τα σύννεφα τα άλικα του νου
τα χρυσοκίτρινα τα φύλλα μιάς ανάμνησης μαζεύει.

Στη θάλασσα της σκέψης του γαλήνια κύματα
λέξεις φλεγόμενες φεγγάρια μαγεμένα
φιλιά αντί τελείες απ’ αστέρια ανθισμένα
ένα ταξίδι φωτοφόρο με ποιήματα.

Μες στο χιονιά μου η φωτιά που με ζεσταίνει
μου λέει να μη μελαγχολώ
το γράμμα του ρακόμελο που πίνω και μεθώ
είναι η αχτίδα μιας ελπίδας που μου μένει.

Δημοσιεύτηκε στο F. kithara.gr

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

Νεφέλη.



Νεφέλη

(Πλάσμα φυσικής και πνευματικής τελειότητας)

Ασύλληπτης ομορφιάς συστοιχία φεγγαριών.
Ανεπανάληπτες, υπέροχες ανταύγειες, ενός καταπράσινου
γαλήνιου ωκεανού.
Ξανθοί καταρράχτες, ουράνια τόξα.
Όνομα μυθικό, αόρατο, μα και πλάσμα γήινης υποστατής μορφής.

(Συνάντηση – γνωριμία)

Αναζήτηση της αλήθειας και της προσωπικής μοίρας.
Ζάλα αυγινά μέσα στη γοητεία του παράδοξου, σε ιδεατούς ουρανούς.
Κι’ όμως συνάντηση στο βυθό μιας θάλασσας.
Γνωριμία του απόλυτου.
Ιριδισμός ιδιαίτατων συναισθημάτων
Απαύγασμα μιας ανώτερης πραγματικότητας.
Απόδραση απ’ το ουράνιο παράθυρο – μαζί – σ’ ένα ταξίδι στο άγνωστο.

(Έρωτας)

Επαναστατική ερωτική θύελλα, σ’ ένα αιθέρα πνοής θεϊκής.
Χορός της έκτασης, σκιρτήματα αδάμαστα,
στην αγκαλιά ενός υπεραισθητού ονείρου.
Ανθισμένα, υπέρλογα γαλάζια συναισθήματα.
Πολύχρωμες εικόνες, προέλαση της ευτυχίας.
Άλικα φιλιά η πεμπτουσία των αισθήσεων.

(Το τέλος)

Απόκρυψη, πλαστό όραμα σ’ ένα σύμπαν δίχως πνοή.
Φτώχεμα των οραμάτων.
Ξαναγεννιέται και ζωντανεύει το χάος της πολικής νύχτας.
Σκόρπια νεκρά άχρωμα φιλιά στις ερημιές των θυμαριών.
Τα λουλούδια του ονείρου διαπερνούν διαλύουν τα ουράνια τόξα.
Θάλασσες σκοτεινές με λάμψεις θνητές.
Στα βάραθρα της φωτιάς, αντηχούν τα καυτά δάκρυα του τέλους.

(Δάκρυα χωρισμού)

Ποια μάγισσα μπορεί να ορθωθεί πάνω στη λευκή δύση.
Ποια μενεξεδένια φυλλώματα θα κατέβουν με μια φωτιά ρόδινη,
μέσα από τα σύννεφα,
ποια σύλληψη,
θα πουν πως δεν είναι αλήθεια,
πως είναι μια πλασματική πραγματικότητα.
Ποιες ερινύες θα πουν, πως δεν είναι δίκη στημένη
με ψευδομάρτυρα τη ζωή.

(Ανάμνηση)

Κι’ αν πέρασαν οι εποχές τα χρόνια
κι’ ας ξέρω πως, για να δε δω,
από τη φυλακή του χρόνου ν’ αποδράσω δεν μπορώ,
η σκέψη μου διαπερνά τη γη, τους ουρανούς, τις θάλασσες,
να βρω χνάρια που άφησαν τα δάκρυα σου.
Να νιώσω της ανάσας σου το χάδι.
Ν’ αφουγκραστώ τους χτύπους της καρδιάς σου.
Στους ποταμούς της σκέψης σου να βρω αναπολήματα
κι’ από του χρόνου τα φτερά να ξεπεζέψω
να το μπορούσα ομορφιά μου να παλέψω
να μπω στην καταπράσινη ματιά σου
να κλέψω όπως τότε τη φωτιά σου
στην αύρα του κορμιού σου να λουστώ
και να σου πω
εγώ χαρά μου και στα χιόνια του Σεπτέμβρη σ’ αγαπώ.

Αφιερωμένο στη - Νεφέλη - Στην ομορφιά, στην αναζήτηση, στον έρωτα, στο τέλος, στα δάκρυα, στην ανάμνηση ενός μεγάλου έρωτα.

Δημοσιεύτηκε στο F. kithara.gr

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

Γιατί χαρά μου.



Γιατί χαρά μου.

Γιατί χαρά μου σήμερα πονάς
τα σύννεφα τι έφταιξε και κλαίνε
κι’ είναι οι σταλιές τους θολερές
και στα φιλιά μου το γιατί δεν λένε.

Άσε τη σκέψη σου ν’ αγγίξω να μου πει
ποια έκανα μεγάλη αμαρτία
γιατί βαρυθυμεί ο ουρανός
ποια είναι φως μου η αιτία.

Αισθαντική μου χρυσαυγή
μεθυστική του έρωτα μου ναϊάδα
της ύπαρξης μου πρύμισμα
του κόσμου μου καταύγαστη πλειάδα.

Βαλεριάνες της αγάπης μάζεψα
τους πόνους σου γλυκιά μου να γιατρέψω
ν’ αναφτεριάσει τ’ άναστρο χαμόγελο
τον ήλιο του κορμιού σου πάλι να χαϊδέψω.

Άσε γλυκιά μου τα όνειρα σου να ζεστάνω
με της ψυχής μου την ανάσα να τα γιάνω.
να μπω στα μάτια σου τα δακρυσμένα
να κλάψω εγώ και να πονώ για σένα.
Δημοσιεύτηκε στο F. Kithara.gr

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

SMS


SMS

Σιβυλλικά τα sms σου που στα μάτια μου καλπάζουν
ένα μπαλέτο από άστρα μπαλαρίνες
σ’ εν’ αποκριάτικο χορό με φούξιες, σερπαντίνες
των οραμάτων μου τη στράτα καταυγάζουν.

Τα sms σου έντονοι ψαλμοί από τα βάθη του απείρου
ουράνιες εικόνες ένας γόρδιος δεσμός
θολούρα του μυαλού κατακλυσμός
ιδεογράμματα στον κόσμο ενός ονείρου.

Τα sms σου ένα ποτάμι που στις έννοιες τους χάνομαι
λέξεις με παύλες και ευθείες
συμβολισμοί, φιλιά αντί τελείες
να βρω τις λύσεις στον καφέ μου καταπιάνομαι.

Ίχνη περάσματα λόγια μ’ αλληγορείς
ένα μπουκέτο με φιλιά που μου χαρίζεις
το ραντεβού στα φανερά συνήθως μου ορίζεις
για να μου πεις, δεν κάνει μας θωρούν, No kiss.

Δημοσιεύτηκε στο F. kithara.gr

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009

Αισθαντική καρδιά μου.



Αισθαντική καρδιά μου.

Αισθαντική καρδιά μου παίζεις πάλι
τα μάτια της σου φέραν παραζάλη
δίνη σε πιάνει με φοβίζεις
γίνεσαι κλύδωνας με πνίγεις
νιώθω τη κάψα σου το στήθος μου να καίει
η άκρατη αγάπη σου στις φλέβες μου να ρέει.

Κλώθεις το αίμα σου μετάξι να τη ντύσεις
φλοκάτη κόκκινη στα πόδια της ν’ αφήσεις
τι κι’αν φυλλορροείς κοντανασαίνεις
με τη κιθάρα σου τραγούδια της υφαίνεις.

Εκδίδεις ντιρεκτίβες στο μυαλό μου
με απειλείς, λες είναι γιά καλό μου
νυμφαίες να μαζέψω να της δώσεις
λουλουδοπέταλα το δρόμο της να στρώσεις.

Και σαν βρεθείς κοντά της φτερουγίζεις
στα όνειρα της άνοιξης γυρίζεις
δε σε φοβίζουν καταιγίδες και κυκλώνες
μαζεύεις και στα χιόνια ανεμώνες
κι’ όπως παλιά και τώρα ίδια μένεις
ερωτευμένη παραμένεις..

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

Ο κύκλος της ζωής;




Φωτογραφία: Marilyn – Monroe.
Αυτό το πλάσμα δεν υπάρχει πια.
Δάκρυ! Σύννεφο! βροχή!
--------------------------------------------

Ο κύκλος της ζωής;

Σ’ ένα ολοκαύτωμα στις στάχτες ενός ονείρου
το δάκρυ τ’ άναρχου πεθαίνει μια βραδιά
από μια μάνα αρχέγονη σε μια γωνιά τ’ απείρου
καινούργιο αστέρι απ’ του φοίνικα γεννιέται την καρδιά.

Η πλάση αέναα πολύχρωμα παιχνίδια
κι’ αυτό το νιόφερτο τα παίζει και γελά
μα μπρος στης μάνας του τ’ αποκαΐδια
στα χνάρια που του άφησε κατρακυλά.

Νωπό το χώμα μούχλα που μυρίζει
τα χελιδόνια απ’ τη λάσπη του χτίζουν φωλιά
ο χρόνος κύκλους κάνει και γυρίζει
και ξανανθίζει η πασχαλιά.

Στο νοικιασμένο το δρομάκι απ’ τη ζωή
κι’ εκείνο τα όνειρα του θα αφήσει
λουλούδι να φυτρώσει το πρωί
να έρθει ο χρόνος πριν βραδιάσει να το σβήσει.

Από το χάος μια ζωή που ξαναρχίζει
τα μάτια του γλυκιά απαντοχή
ο ίσκιος ενός ονείρου που γυρίζει
του άναρχου ένα δάκρυ ένα τέλος μια αρχή.

Δημοσιεύτηκε στο F. kithara.gr τις 15/11/2006

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Φύσα βοριά μου.



Φύσα βοριά μου

Φύσα βοριά μου πήγαινε με σε γκρεμούς
να ρίξω της ψυχής μου τις ελπίδες
σπρώξε τα σύννεφα να γίνουν καταιγίδες
να συντροφέψουν πόνους και καημούς.

Βοριά μου απόψε μη φυσήξεις
άσε το δάκρυ της καρδιάς μου να κυλήσει
τα όνειρα μου με αλμύρα να ποτίσει
να βρεις λασπόνερα την πίκρα μου να πνίξεις.

Φύσα βοριά μου όσο μπορείς
σ’ ότι μ’ απόμεινε να ρίξεις χιόνι
να γίνει πέτρα να μη λιώνει
της μοναξιάς μου την κραυγή μη λυπηθείς.

Βοριά μου χάρη σου ζητώ
άσε το λύχνο μου ν’ ανάψει
τις αναμνήσεις της ζωής να κάψει
άδειο τεφτέρι νά’ βρει ο χρόνος να κρατώ.

Φύσα βοριά πες στα θεριά που περιμένουν
το πεπρωμένο δε φοβάμαι κι’ ειμ’ εδώ
στο σταυροδρόμι τραγουδώ
τα δέντρα ορθόκορμα πεθαίνουν.

Δημοσιεύτηκε στο F. kithara.gr