Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

Αυγουστιάτικα τσιμπολογήματα!!!





Αυγουστιάτικα τσιμπολογήματα!!!

-   Γεια σου Γιάννη συνονόματε.
-   Γεια σου φίλε Ιωάννη.
-   Βλέπω τα (ξεμάλλιασες) και φέτος τα σταφύλια.
-   Το «τσιμπολόγημα» θέλεις να πεις.
-   Ναι αυτό, γιατί δεν περιμένεις να ωριμάσει όλο το σταφύλι
και ύστερα να το κόψεις;
-   Δηλαδή σε μια βδομάδα το πολύ, «γιοκ» σταφύλια.
Άκουσε Ιωάννη, τώρα και ένα μήνα εγώ τσιμπολογάω κέρινες ρόγες,
θα πάει και ο Αύγουστος.
«Και δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα να βρίσκεις τις πρώιμες, τις ντελικάτες ρόγες, 
τα σουσούμια τους να μεταφράζεις κι’ αν ανεβάζει ο μούστος γράδα, παίξε με τη γεύση 
τη γλυκόξινη»…
Τώρα βέβαια δυσκολεύομαι να τα φτάσω, ο «μπαμπέσης» ο χρόνος βλέπεις…

-    Κρεμαστάρια Γιάννη μου, κρεμαστάρια…
-   Όχι φίλε μου, κάθε πράμα στον καιρό του… γιατί,

     «…τα πάντα εν σοφία εποίησε…»

Yiannis Harkiolakis

Σάββατο 13 Αυγούστου 2016

Καλημέρα στο χθες!





Καλημέρα στο χθες!

«Στου καραβιού «τ’ απόνερα» είπα να ξαποστάσω,
Χαντριανά μου όνειρα για σας να ξαναγράψω».

Χανδράς, το «σβουροχώρι»  της καρδιάς μου.
Πέρασαν χρόνια πολλά και τώρα, λίγο ακόμα και θα
φανεί, είδη το χάδι της δροσιάς του με καλωσορίζει.
Όμως σίγουρα λάθος δρόμο πήρα, των μύλων τα λευκά πανιά
δεν είναι εδώ, τις ανεμογεννήτριες ίσως να ερωτεύτηκαν και
ανηφόρησαν στις ανεμοδαρμένες βουνοκορφές.
Και τις πέτρες άλλαξε ο καιρός, όμως το σφιχταγκάλιασμα
των φίλων, γλυκό σταφύλι λιάτικο… 

Άγ. Παντελεήμων.
Το εκκλησάκι ολόιδιο μα μόνο!
Που πήγαν τα γύρω σοκάκια, τα μπετένια, οι πλακόστρωτες αυλές;
«Παρασύρα» ο ολετήρας του χρόνου.
Τα κλειδωμένα μυστικά μου, ρεφρέν στο τραγούδι της ερήμου.
Οι παλμοί της καρδιάς ανέβασαν επικίνδυνα συχνότητα,
δάκρυσαν τ’ ανεστορήματα…

Που να το φανταζόταν το τότε δωδεκάχρονο κοπέλι πως,
το γαϊδουράκι του, ύστερα από πολλά χρόνια θα άλλαζε μορφή,
4Χ4στην εξωγήινη «γαϊδουρόσκαλα».
Λίγο ακόμα και σίγουρα τα λιόκλαρα τους θα αισθανθούν την
παρουσία μου.
Παρέα κουτσομπολεύαμε των αστεριών τα παιχνιδίσματα,
τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες…
Γιατί θεέ μου! Οι «λεβεντόκορμες κοπελιές μου, όσες απόμειναν
δηλαδή από τα αλυσοπρίονα και τα τσεκούρια με πικρό παράπονο
με θωρούν…
Γιατί; Γιατί;
Ιδρώτας και αίμα, τις είχε ποτίσει τόσες φορές
κι’ εκείνες απλόχερα τον ευλογημένο καρπό τους, έδιναν…
Εγώ δεν το ξέχασα και ποτέ δε θα τις ξεχάσω…

Yiannis Harkiolakis

31 Ιούλιος 2016