Σ’ αγαπώ…

 

Σ’ αγαπώ…

«Παιδικές του χωριού μου αναμνήσεις»

Ήταν Απρίλης που την είδα κάποια ταχινή,

σε μια ωριόπλουμη αυλή απελπισμένη,

μου είπε πως τη λέγανε «Φωφώ» ή Φωτεινή,

τη σκέψη της σε κάποιο πριν, με πόνο αφημένη.

Είχα στα χέρια μου χαράξει ουρανό

κι’ αυτή το στίγμα της ν’ αφήσει προσπαθούσε,

ακροβατούσε στων ματιών μου το κενό

κι’ αν την ποθούσα κάποια κούκλα της ρωτούσε.

Σ ένα παιγνίδι μας, θυμάμαι στο σκοτάδι,
κόκκινα ρόδα είχα απλώσει στη ποδιά της,

στο νοτισμένο είχα γλιστρήσει το λιβάδι,
για να βρεθώ στην ονειρώδη αγκαλιά της.

Ουράνια οπτασία τη θωρώ, τη ζωγραφίζω,

την αύρα της ματιάς της, την πρωτόγνωρη να νιώσω,

φοβάται μου μηνά στη σκέψη της που τριγυρίζω,
μη χτυπηθώ από σφεντόνα και ματώσω.
Μια λέξη μόνο «σ’ αγαπώ» διαβάζω μ’ απορία

κι’ ύστερα μοναξιά, στο ραντεβού δεν ήρθε δεν την είδα,

ανεστορούμαι μου’ χε πει μια φίλη, η Μαρία,

Φύγαν χαράματα γι’ αλλού, για άλλη πατρίδα…

Yiannis H.