Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Αξύπνητο όνειρο...



 Αξύπνητο όνειρο…

Αξύπνητο μου όνειρο του χθες του τώρα,
το χρώμα των ματιών σου πώς να το δω,
περάσαν τα χρόνια με γκρίζο και μπόρα,
φεγγάρι που δεν σε γνωρίζω μα σ’ αγαπώ.

Περίεργο μου όνειρο κανακεμένο,
γράμμα με βουλοκέρι ερωτικό,
στης ψυχής μου το δάσος χαμένο,
τραγούδι μου άφωνο δραματικό.

Ζωγραφίζω τις νύχτες με άχρωμο χρώμα,
σε σταθμούς της ζωής ξεχασμένους,
μα τα ξανθά σου μαλλιά δεν τα είδα ακόμα,
κι’ αν με χίμαιρες παλεύω κι’ ανέμους.

Τα χνάρια σου ακολουθώ ένα, ένα,
λαχτάρα μου κι’ εξαίσια προσμονή,
μα είναι με χιόνια καλά σκεπασμένα,
μοιραία του άχρονου χρόνου αναμονή.

Τα χείλη σου πώς να φιλήσω τα άγνωρα,
ελπίδα που γεννιέται μ’ αυταπάτες,
στον κόρφο κρεμασμένα του ηλιάτορα,
οφθαλμαπάτες στις δικές μου στράτες.

Την όστρια χαϊδεύω που σ’ αγγίζει,
και μένω με μι’ αχλή παρηγοριά,
πώς να σε δω με ένα λύχνο που φεγγίζει,
και μια Αργώ που είναι ακόμα στα σκαριά. 

Άχραντο όνειρο της άνοιξης και του χειμώνα,
ν’ αφουγκραστώ να το μπορούσα την πνοή σου,
απ’ τον φεγγίτη του δικού σου Παρθενώνα,
να μπει η δική μου η ζωή μες τη δική σου.

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Νοσταλγική μου χαραυγή!



Νοσταλγική μου χαραυγή!

Μου είπε φίλος που ήρθε απόψε απ’ τα παλιά,
πως το ποθείς στο στέκι το παλιό μας να βρεθούμε,
της άνοιξης το σ’ αγαπώ να θυμηθούμε,
τα μεθυσμένα μας τα άληστα να βρούμε τα φιλιά.

Πέρασαν όμως μάτια μου χειμώνες καλοκαίρια,
στο ταβερνάκι μας την όμορφη γωνιά,
σώπασε η χαβάγια, χαθήκαν ρόδα γιασεμιά.
Δεν κάνουν στα χαλάσματα φωλιές τα περιστέρια.

Μάτια θολά θα δεις, χαρά μου τόσο ξένα,
θ’ ακούσεις μια φωνή, από τα περασμένα,
βοριάς θα σου χαϊδέψει τα μαλλιά,
πως να κουρνιάσεις σε μια άγνωστη αγκαλιά.
Αφόρμισαν του χωρισμού μας οι πληγές,
άργησες και στερέψανε από τα μάτια οι πηγές.     
Την παγωνιά καρδιά μου δε θ’ αντέξεις,
ούτε τον ξένο στη γωνιά δε θα προσέξεις.

Νοσταλγική μου άνοιξη το χρόνο πως να φτάσεις,
άσε τον ξένο στης ζωής την παγωνιά, την απονιά,
ψάχνει κι’ αυτός στα όνειρα του λίγη απανεμιά.
Το χρώμα των ματιών σου να μη δει, να προσπεράσεις.  

Μείνε ομορφιά μου στα παλιά, τ’ ανέρωτα φιλιά,
το τρένο έχει φύγει μακριά, δε σταματάει.
Ποιος το μπορεί στη συννεφιά τ’ αστέρια να μετράει. 
Είναι η ζωή γλυκιά μου μια πρωταπριλιά.

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Επαίτισσα η χώρα του ήλιου;



Επαίτισσα  η χώρα του ήλιου;

Το επουράνιο κανάκεμα, τα ήδιστα τα χάδια,
στου κόσμου τη θολούρα μια εξαίσια θαλπωρή,
αντρειάς απίστευτης τα Σούλια και τ’ Αρκάδια,
φεγγάρια οι Παρθενώνες σου του κόσμου φωταυγή.

Ανέσπερο φως, συμπαντικός ωκεανός μεγάλος,
ποιητικές ακρογιαλιές, βράδια μεθυστικά,
φωτοσκιάσεις ιριδίζουσες των αστεριών το κάλος,
ονειροπόληση σοφών, λαξεύματα άγια, μαγευτικά.

Μα τώρα είσαι έρμαιο σ’ ανέμους και τυφώνες,
ταγοί αιθεροβάμονες, άσοφοι, κληρονόμοι,
λένε ο μέλανας ζωμός είναι για τους χειμώνες,
συνονθυλεύματα, επαίσχυντα, γραφές και νόμοι.

Στην απομόνωση του τώρα και με λόγια απατηλά,
σε πότισαν αφιόνι κ’ έγειρες σε στείρο παραμύθι,
όντα αλλόκοτα, αρχέγονα, σε σπρώχνουν χαμηλά,
σε κόσμους που θεριεύει η οργή, το ψέμα και η λήθη.   

Συνθλίβεται  το γέλιο σου λεηλατούν τα όνειρα σου,
ζωφόρους, ήλιους έριξαν στ’ ανάλγητό τους δίχτυ.
Χέρσα απόμεινε η ζωή και θέλουν τα φτερά σου,
απόκαμες στη έρημο, χωρίς νερό, ψωμί και σπίτι.

Ξημερώνει, μη κλάψεις, τον ήλιο ν’ ανάψεις,
μορφές, σκιές απόκοσμες, του τώρα να κάψεις.
Πρώτη γραμμή ψυχή μου, γίνε και τώρα ασπίδα.
Κι’ εσύ κιθάρα μου παίξε, της ζωής μου ελπίδα.

18/1/2011

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Απεραντωσύνη...




Απεραντοσύνη…

Στο νοικιασμένο του χρόνου το τώρα,
μη ψάχνεις καρδιά μου να βρεις τα σημάδια,
είσαι σπουργίτη νεκρό που σε λιώνει η μπόρα,
στίγμα στων φεγγαριών τα χαώδη μαγνάδια.

Νταγιάντα ψυχή μου στ’ αστέρια μη ψάχνεις,
του σύννεφου είσαι μια στάλα που πέφτει,
της νύχτας παιχνίδι, ιστός μιας άλλης αράχνης,
σκουπίδι, μουτζούρα στης ζωής τον καθρέφτη.

Χάος, μυστήριο, αγέννητα όνειρα, συλλογισμός,
αντάμωμα στο άγνωστο το βλέμμα της αβύσσου,
του παντοκράτορα παιχνίδι, πεθαίνει ο λογισμός ,
στα νεφελώματα χρησμοί, σκιές του παραδείσου.

Ονειροπόλημα συμπαντικής, εκστατικής διαφυγής,
μα δεν μπορείς μ’ ένα σκαρί που μπάζει να σαλπάρεις,
λένε πως μαύρες τρύπες στην πορεία σου θα βρεις,
της απεραντοσύνης τ’ ανεξήγητο ταξίδι σαν θα πάρεις.

Τους γαλαξίες ψυχή μου τις νύχτες με δέος  θωρείς,
τ’ ωριόπλουμο στρωσίδι τους τη νόηση σου εκμηδενίζει,
βαριανασαίνεις στ’ αειπάρθενο το σύμπαν κι’ απορείς,
θεέ μου πρωτομάστορα, τα λογικά μου ποιός ορίζει.

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Παραγγελιά...



Παραγγελιά…

Αποζητάω απόψε τα φιλιά της τα μελιά,
το λαξεμένο το χαμόγελο του Μάη,
στον Μάρκο ν’ αποστείλω μια παραγγελιά,
το άδειο το ποτήρι μου να δω να σπάει.

Να ξεχαστώ απ’ της ζωής το καρναβάλι,
σ’ ένα ζεμπέκικο μιας άλλης πεθυμιάς,
για την αγάπη της τα πταίσματα χαλάλι,
γυροβολιά στο σόλο μιας διπλοπενιάς.

Συννεφιασμένη Κυριακή παλιό χαρμάνι,
κοντά στα ξημερώματα πενιά νοσταλγική,
για τον αλήτη της ζωής παίξε Τσιτσάνη,
στα ηλιοβασιλέματα, στερνή απαντοχή.

Βαρύ στριφτό τσιγάρο να το νιώσω,
μες στους καπνούς του να παραδοθώ,
έτσι κι’ αλλιώς τι κι’ αν το μετανιώσω,
πως έπαιξα στα ζάρια τη ζωή, δε θ’ αρνηθώ.

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Νυχτώνει...




Νυχτώνει…

Ακροβατώντας στα μινόρε της αυγής,
στα όνειρα νυχτώνει όπου να ΄ ναι,
απ’ την ενάτη του Μπετόβεν στο σκοτάδι της φυγής,
τον ολετήρα βρήκε ο χρόνος και τα σπάνε.

Το μεσοχείμωνο μουντό τρικυμισμένο,

απ’ την αντάρα των μοιραίων εθισμών,
ένα αγοραίο σ’ αγαπώ ντοπαρισμένο,
σε τύμβους συλημένων στεναγμών.

Μερεμετίσματα ψυχρών συμβιβασμών,

για ένα χαμόγελο λιτό απελπισμένο,
με συνειδήσεις πληρωμένων χορηγών,
το ΄΄μου΄΄ μιας άλλης εποχής μεταλλαγμένο.

Ακροβατώντας στα ματζόρε των καιρών,
για λίγα ψίχουλα νοσταλγικά του παρελθόντος,
σκαρί, πλεούμενο ναυαγισμένων λογισμών,
εν τη ερήμω της ζωής, φωνή βοόντως.

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Γυμνή ψυχή...




Γυμνή ψυχή…

Δεν με γνωρίζεις με τα μάτια της βροχής,
μου λες πως είσαι της ζωής νεκρό σπουργίτη,
παραίσθηση εικόνων πόνου ενοχής,
αδέσποτο όνειρο στις θάλασσες του Ελύτη.

Στάζουν τα χείλη σου μιαν άλλη σιωπή,
ένα χαμόγελο ονείρων που σκοτώνει,
για τα φιλιά σου με το θάνατο  σ’ ένα γιαπί,
είναι η λύτρωση μου λες που δε λυτρώνει.

Γυμνή ψυχή απ’ της ματιάς σου το λυχνάρι,
στο γκρίζο μούχρωμα των πρόστυχων καιρών,
λόγια χαμένα στο δικό σου συναξάρι,
θωριά επαίσχυντη, ανάλλαγων στιγμών.

Μικρή μου μαργαρίτα της αυγής,
υπάρχει ήλιος που για σένανε γυρνάει,
του κόσμου αγριοπούλι της κατακραυγής,
δως μου τα χέρια σου,
το χάδι το δικό μου δεν πονάει.

Χρυσόμαλλο μπουμπούκι ηλιανθέμων,
είναι χωρίς σταθμούς το τρένο των ανέμων,
μείνε στα παραμύθια μου, θα βρεις ελπίδα,
δε θα πληρώσεις διόδια, ξέρω από καταιγίδα.

Κεντήματα  απ’ τα καρφιά που άφησες να κλείσεις,
εγώ για σένα έχω χρώματα ψυχής να τα πλουμίσεις,
χνάρια στην έρημο του νου σου μην αφήσεις,
ότι σε πόνεσε στα πέρατα του κόσμου να σκορπίσεις.


ΥΓ.
Αληθινή ιστορία με χάπι εντ

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Στο πεφταστέρι του Γενάρη μια ευχή.



Στο πεφταστέρι του Γενάρη μια ευχή.

Να’ χα τη δύναμη μονάχα για μια ώρα,
τ’ ανήσυχο το χθες να κάνω τώρα,
τα γκρίζα τα μαλλιά με άνοιξη να βάψω,
το περασμένο σ’ αγαπώ να ξαναγράψω.

Να το μπορούσα στα παλιά να σεργιανίσω,
την πείρα την στερνή να στείλω πίσω,
να πάντρευα το τώρα με τα χρόνια τα μελιά,
τ’ αγνά, τα άγουρα, με ώριμα φιλιά.

Να το μπορούσα τη ζωή να ξελογιάσω,
τα συναισθήματά της να μπολιάσω,
τα κάλπικα τα ζάρια της να κλέψω,
να την κερδίσω μια φορά, να την παιδέψω.

Να’ χα τη δύναμη το χρόνο να λυγίσω,
σ’ αυτούς που πόνεσα τα δάκρυα να σβήσω.
Να βρω αν έδωσα χαρά να την ποτίσω,
το καρδιοχτύπι της αυγής να ξαναζήσω.

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

Καλή Χρονιά...




Πρωτοχρονιά στην πόρτα σου μάτια μου ήρθα πάλι,
μα μη με διώξεις μη μου πεις φύγε μας τα' παν άλλοι