Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2016

«Αναζήτηση»; (Αλληγορικοί στοχασμοί)




«Αναζήτηση»;   (Αλληγορικοί στοχασμοί)

Αναζητώντας, μέσα από τα άπειρα κυκλώματα του νου,
από τους ήλιους της σκέψης,
μέσα από τις παλμικές συχνότητες της καρδιάς!
Το πως, που, πότε, γιατί;
Πλεύσει για το αρχιπέλαγος των ανεξήγητων οραμάτων,
για το άγγιγμα των οριζόντων της ζωής!

Με των ματιών τα λεπίδια, σμιλευμένες οι τελευταίες ανάσες.
Αναδυόμενες αναμνήσεις περιδιαβαίνουν το φαράγγι μιας
πραγματικότητας.
Αμείλικτος ο χρόνος διαγράφει τα λαξευμένα της ψυχής
επιγράμματα.
  
Σύνδεση με την προγονική σκέψη.
Το φιλί των πάγων, προδοτικός εφιάλτης.
Προπηλακιστές της αλήθειας, της θεϊκής πνοής.
«Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»

Το πλεούμενο πλησιάζει στο ανεμοκαίρι των πεπρωμένων.
Στο ακρωτήρι του ανεξήγητου η χιονοθύελλα κοπάζει.
Τ’ αηδόνια των άστρων διαφεντεύουν τις γαλαξιακές θάλασσες.
Η μεγάλη ώρα. Το πέρασμα του ακρωτηρίου.
Το φως, η ελπίδα!
 «Τα πάντα εν σοφία εποίησε» 

ΥΓ.
Είναι φορές, που η πένα σου προσπαθεί να ακολουθήσει τη
σκέψη μιας στιγμής, ν’ αφήσει στο λευκό χαρτί, ίχνη από την
απορία, το ακατόρθωτο, να γεφυρώσει ίσως το γνωστό με το
άγνωστο, το αισθητό με το υπεραισθητό.
Να ακραγγίξει το αόρατο, την αύρα του πρωτομάστορα,
του δημιουργού της δικής σου σκέψης…

Yiannis H.   9 Νοεμβρίου 2016

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016

Στσ’ ανεπαλιές του φθινοπώρου!…





Στσ’ ανεπαλιές του φθινοπώρου!…

«Τώρα που έμαθα πως ν’ αγαπώ
και στα παιχνίδια της ζωής να ισορροπώ,
τώρα που ξέρω τ’ άστρα να διαβάζω,
τον έρωτα μπορώ να μεταφράζω,
τώρα μου λένε είσαι παρελθόν,
δεν έχεις λόγω στο παρόν.
Σου φτάνουν λένε οι αναμνήσεις,
στσ’ ανεπαλιές του φθινοπώρου να μετρήσεις».

Μα εγώ «Manor» θα χτίσω για το πείσμα αυθαίρετο,
από του χρόνου τα καπρίτσια απροσπέλαστο.
Τα όνειρα μου με γραφές να τ’  αρματώσω
κι’ αν βρω χαμόγελα που χάρισα να σώσω.

Λέω να φτιάξω κήπους κρεμαστούς,
παρτέρια να φυτέψω με λωτούς. 
Βαλεριάνες να’ ναι οι γλάστρες του γεμάτες,
το λιακωτό στρωμένο με φλοκάτες.
Σε κάθε τοίχο μια θυρίδα σιδερένια,
για τα φιλιά της «Αρετούσας» τα μελένια. 

Λέω να χτίσω (αυθαίρετο) να μείνω το χειμώνα,
τον επερχόμενο να ξεγελάσω, τον τυφώνα.
Στη βαρυχειμωνιά που όπου να’ ναι πλησιάζει,
το τζάκι του φωτιά, να λαμπαδιάζει.
Υδρόμελι να φτιάξω για τα βράδια,
να τη μεθύσω τη ζωή, εξάρες και στα ζάρια.

Λέω «Manor» (αυθαίρετο) μια νύχτα να σηκώσω,
τις αναμνήσεις, τα χαμόγελα μου να σπιτώσω.
Να ΄χω να λέω κι’ αν ο ήλιος μου θα σβήσει,
πως για τον «φοίνικα» μια σπίθα έχω αφήσει.

Yiannis H.

«Φτωχή μου Ελλάδα»!!!





«Φτωχή μου Ελλάδα»!!!

Στα τέρμινα τ’ αόριστα οδοιπορώντας,
μην περιμένεις κάποια όαση να βρεις,
άδηλος χρόνος και στα στέκια του παρόντος,
να ακραγγίξεις το γιατί δεν το μπορείς.

Ρύποι αιθάλης στα αλώνια των ονείρων,
άυλα σύδεντρα στα στέκια της ζωής,
ζάλα αλίμενα στους παγετώνες των ερήμων,
συρματοπλέγματα στη στράτα της απαντοχής.

Πώς να μπορέσεις μη βραχείς στη καταιγίδα,
απ’ τις δαγκάνες του θεριού ν’ απαλλαγείς,
μικρή μου Ελλάδα σ’ οδηγήσαν σε παγίδα,
στ’ άδηλα τέρμινα, πόνος και δάκρυ οιμωγής.

Δεν το μπορείς να ζωγραφίσεις στον αιθέρα,
στ’ άφωνα σήμαντρα να δώσεις τη φωνή,
σ’ ένα ηφαίστειο να κλείσεις την καλντέρα,
να βρεις τα χνάρια στη παλιά σου τη δραχμή.

Μην περιμένεις τον (Περσέα) να ρεφάρεις,
έχουν μαρκάρει τα χαρτιά της προσμονής,
για λίγα ψίχουλα μην παίξεις μη ρισκάρεις,
σπάσε τα (τέλια) της δικής σου υπομονής.

Yiannis H.

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

«Μαύρο Φεγγάρι»…







«Μαύρο Φεγγάρι»…

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016.
Το τέλος του γνωστού, δικού μας κόσμου;

Σημάδια αστρικά, σμιλεύματα αρχέγονων φυλών.
Χρυσόδετες γραφές, προφητείες εξωγήινων άυλων όντων.   
«Αρμαγεδδών»  προ των πυλών, η περιρρέουσα  απειλή,
η «συντέλεια» της δικής μας Γης…

Οι «δροσουλίτες» εγκαταλείπουν το «φραγκοκάστελλο»
κατευθύνονται προς τη Διώνη, τη θυγατέρα του πλανήτη Κρόνου
με τους υπέροχους, διάφανους  «καταρράκτες της ευτυχίας».
Οι «εταιρίες των ιπποτών» της Γης, διακτινίζουν τους έχοντες το
μάλαμα, σε επιλεγμένα φεγγάρια του απείρου.

Λαθρεπιβάτες στην απουσία του «Πράνα» τα εκατομμύρια των
γήινων όντων.
Στις αποβάθρες των «οξειδωμένων σταθμών» η ελπίδα για την
«ανάσα» του άναρχου, για το ταξίδι στις λεωφόρους των δικών του
άστρων.

Τα αστρικά περάσματα εξαϋλώνονται, αδύνατη η διέλευση, η διαφυγή.
«Το μαύρο Φεγγάρι» κατακλύζει το κενό, η εξωγήινη απειλή πλησιάζει.
Η (μονοθέσια βολίδα) μου, αφήνει πίσω της τη «γαλανομάτα» Γη.
Το ταξίδι στους ορίζοντες  των «ασημένιων άστρων» των καινούργιων κόσμων, πραγματοποιείται σύμφωνα με το σενάριο της διαφυγής μου.

Όμως η  χθεσινή μέρα του «μαύρου Φεγγαριού» πέρασε και η
καλοκαιρία της σημερινής μέρας «καλπάζει».
Το αγουροξύπνημα από τ’ αστροπελέκια των ονείρων, στο εγερτήριο
από το iPhone  μου με προσγειώνει στο σήμερα της ζωής.
Άλλη μια προφητεία, διαγράφεται από την επετηρίδα της ιστορίας,
των μύθων και των γραφών.
«Ουδείς το μέλλον ασφαλώς επίσταται»!!!

Το ταξίδι, «το πεπρωμένο» μιας άλλης πραγματικότητας, δεν
προφητεύεται είναι αληθινό, είναι αναπόφευκτο…

1 Οκτωβρίου 2016

Yiannis H.