Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Μια αλήθεια που γερνά...



Μια αλήθεια που γερνά...

Πεθαίνουν τραγουδώντας τα πουλιά, έχουνε πει,
μ' αγκάθια που το στήθος τους πληγώνουνε μοιραία,
άρπες ουράνιες, ακόρντα αγγέλων, μια αναλαμπή,
ασμάτων άσμα το στερνό, λίγο πριν πέσει η αυλαία.

Τ' αηδόνια τραγουδάνε την αυγή ηδονικά,
μεθάνε με το νέκταρ της αιώνιας αγάπης, 
λίγο προτού χαθούνε απ' τη ζωή, έτσι απλά,
κι' εμείς φευγάτοι της δικής μας αυταπάτης.

Δεν έχει νόημα χαρά μου, μια αλήθεια που γερνά,
είναι ένα ρεύμα στην ελεύθερη μας πτώση,
σε σύμπαντα κενά, αλαργινά και ''ωσαννά''
βάτος φλεγόμενη, τ' αγκάθια της ζωής ν' αποψιλώσει.

Στης μοίρας τ' αναπόφευκτο ρεσάλτο αδιαφορώντας,
σε λαξεμένα απολιθώματα του προσεχώς,
μ' απόσταγμα ρακής και φάλτσα τραγουδώντας,
πεθαίνουν κελαηδώντας τα πουλιά η ''επωδός''.

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Ένα χαμόγελο.


Ένα χαμόγελο.

Ένα χαμόγελο που το 'χα φυλαχτό,
στα βάθη της καρδιάς μου που 'χε μείνει,
στο στέλνω με το σύννεφο που ξέρεις το λευκό,
στις νύχτες σου ηλίανθους ν' αφήνει.

Φάρος να είναι για υφάλους ξερονήσια,
στη θάλασσα της σκέψης σου πρίμα πανιά,
εν' αγιοκέρι στης ψυχής σου τα ξωκλήσια,
μιας ηλιαχτίδας πινελιά.

Να το μπορούσα τη ζωή να ξελογιάσω,
στα ζάρια να την κλέψω μια φορά,
όσα μου ξέφυγαν χαμόγελα να πιάσω,
στα όνειρα σου να τα στείλω προσφορά.