Η «μπουκαδούρα»
του Σαββατόβραδου…
Ο
αφηνιασμένος νοτιάς, βάλθηκε στου λιμανιού το φάρο
τσ’
ανεπαλιές του να αφήσει.
Και
το έγραφαν τα ημερομήνια, μποφόρ και στο «τσαρδί» των στίχων.
Στο
ξεχασμένο, το κρύο τζάκι των αναμνήσεων, τα νοτισμένα
«κούτσουρα»
δεν ανάβουν.
Ίσως
τα «ραβασάκια» του χθες, για προσάναμμα να δώσουν
σπίθα
φωτιάς, σίγουρα όλο και κάποια θα φανεί.
Έτσι
κι’ αλλιώς ποτέ δεν τα έστειλα στις «κοπελιές»
των ονείρων μου.
Πώς
να πεις σ’ αγαπώ στη «Βρισηίδα» στο ασύλητο, το «ιερό» γίνεται;
Δεν
γίνεται.
Το
επί αποδείξει γράμμα επιστρέφει στα αζήτητα των μελλοντικών
ονείρων…
«Νεφερτίτη»
Είναι και θέμα χημείας, δε γίνεται να μπολιάσεις το κόκκινο
με
το γαλάζιο της αίμα.
Το
βουλωμένο «ραβασάκι» έμεινε εδώ, προσάναμμα στα
«παιχνίδια
των πεπρωμένων».
Οι
Μούσες των χιονονιφάδων, της έμπνευσης ρομαντικά αφηγήματα.
Τα
«ρεφρέν» με το πλοίο της ερήμου, ταξίδι μιας αιωνιότητας.
«Σαλώμη»
τα χιλιομαλαγμένα της νάζια, ώχρινα ανεστορήματα,
φτερά
στων ανέμων τις παραξενιές.
Στα ονειρικά
πεφταστέρια του τώρα οι ευχές των μελλοντικών
συστημένων.
Προς:
Τις
αληθινές επίγειες δικές μου αγάπες.
«Τατιάνα,
Γιασεμί, Αριάδνη, Αλέξη, Κωνσταντίνο»
Yiannis H.
