Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

Για λίγα γιασεμιά...



Για λίγα γιασεμιά...

Στα χείλη μ’ ένα σέρτικο τσιγάρο,
περάσματα απ’ τα στέκια τα παλιά,
ψαρεύω μια αλήθεια τη φουμάρω,
διαγράφω μια πικρή πρωταπριλιά.

Δυο ποτηράκια και σηκώνω παραγάδι,
από μια θάλασσα απύθμενη μοιραία,
γυρίζει ο ήλιος και του λέω καλό βράδυ,
επαναστάτης με την άλλοτε ρομφαία.

Να ξεχαστώ απ’ της ζωής το καρναβάλι,
μια λίρα κάλπικη για λίγα γιασεμιά,
ένας μποέμ στις αναμνήσεις που προβάλει,
στη χέρσα του μυαλού την ερημιά.

Σφίγγω το χέρι και συνθλίβω το ποτήρι,
τρέχει το αίμα, γράφω με ρίμες σ’ αγαπώ,
αναφτερώνει στ’ ανοιχτό μου παραθύρι,
κάποιο χαμόγελο που το’ χα φυλαχτό.

Γράφω στους τοίχους με μπογιά λόγια αστεία,
του χρόνου τα τερτίπια πολεμώ,
απ’ την οδύσσεια  SMS σε μια κυρία,
τα σκέρτσα σου περίεργη ζωή περιγελώ. 

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Άσε...




Άσε…

Άσε το χρώμα των ματιών σου να χαϊδέψω,
να τρέξω στη πεδιάδα του δικού σου ουρανού,
στα σύννεφα τα άλικα του νου
κι’ από του χρόνου τα φτερά να ξεπεζέψω.

Άσε για λίγο την ανάσα σου ν’ αφουγκραστώ,
τους χτύπους της καρδιάς σου να μετρήσω,
απ’ το τραγούδι το παλιό τους να μεθύσω,
στ’ ανάλαφρα τα άληστα φιλιά σου να λουστώ.

Άσε στη θάλασσα της σκέψης σου να βρω αναπολήματα,
να ταξιδέψω σ’ ένα όνειρο χαρούμενων στιγμών,
καινούργιο θέμα σε μια έκθεση ιδεών,
να ξαναγράψω ένα βαλς στου Δούναβη τα κύματα.

Άσε τα μάτια μου στα μάτια σου να μπουν να ταξιδέψουν,
απ’ τις ερήμους της θλίψης να ξεφύγουν κι’ απ’ τα χιόνια,
μ’ ονειρικά ακόρντα, πρίμο σεκόντο απ’ τ’ αηδόνια,
στα χρυσοκίτρινα τα φύλλα του Σεπτέμβρη να χορέψουν.

Άσε το δάκρυ του κορμιού σου να φιλήσω,
των φεγγαριών την ανθισμένη γλύκα να γευτώ,
σ’ ένα ταγκό στη σιγαλιά της αγκαλιάς σου ν’ αφεθώ.
με της χαβάγιας τη γλυκόλαλη πενιά να σου μιλήσω
και να σου πω,
εγώ χαρά μου και στα χιόνια σ’ αγαπώ.