Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Αρχιπειρατίνα...




 Αρχιπειρατίνα…

Αναδυόμενη της θάλασσας εικόνα εφηβική,
με τη ματιά της ν’ αγναντεύει τη θλιμμένη,
τ’ αρχιπελάγους κάποια ξέρα ερημική,
κι’ απ’ τα κουρσέματα του έρωτα αποσταμένη.  

Μετρούσε τ’ αφροκύματα τις νύχτες ένα, ένα,
στην πιλοτίνα κάποιο βράδυ του’ πε σ’ αγαπώ,
τα λόγια του ζητούσε να μαζέψει τα χαμένα,
μια πειρατίνα τον αγάπησε, ήτανε λέγανε γραφτώ.

Στο μεσιανό κατάρτι είχε δέσει τα φιλιά της
κι’ αρμένιζε στα τροπικά τα ύπουλα νερά,
αγέρηδες ζηλεύανε τα μαύρα τα μαλλιά της,
αρματωμένα τα λεπίδια των ματιών τα φοβερά.

Απ’ τις βροντές των κανονιών και τον καπνό μεθούσε.
Αστροπελέκια διαταγές να πέσει τ’ άγριο κύμα.
Άστραφτε το μαχαίρι της με πείσμα πολεμούσε,
για να φορέσει τ’ αη  Γιαννιού ρόδα και άσπρα κρίνα.

Απόβραδο κι’ ό ύφαλος πλήγωσε το σκαρί της.
Λυσσομανούν αγέρηδες σωπαίνουν τα κανόνια.
Θρηνούν τα νυχτολούλουδα δάκρυα στο κορμί της,
πεθαίνει κι’ ο μαυραετός στ’ απάτητα τα χιόνια.

Κάθε χρονιά τ’ αη Γιαννιού τον βλέπουν να πετάει,
πάνω απ’ τη μαύρη θάλασσα, στου ύφαλου τα μέρη,
να βγάζει απ’ τις φτερούγες του φτερά να τα σκορπάει,
η πειρατίνα του να βρει, να ξαναγίνει αστέρι…

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Τα φιλιά σου...





 Τα φιλιά σου…

Μου χάρισες μια μέρα δυο φιλιά,

στους κήπους στο Ιράκ στη Βαβυλώνα,
γυμνόστηθη δίχως μαγνάδι στα μαλλιά,
στου Βασιλιά του Μίνωα τον αιώνα.

Σε φίλησα κρυφά κάποιο πρωί,

στην όαση μιας ηλιαχτίδας
και μέθυσε χαρά μου η ζωή,
στο όραμα κάποιας ελπίδας.

Σημάδι αρχέγονο, από μια άλλη Αμυίτι (ς)

Νεφέλη Κλεοπάτρα, Σαλώμη Νεφερτίτη.
Σε πάπυρο με των χειλιών σου το μελάνι,
άφησες χνάρια που δεν σβήνουν Αριάδνη.


Σε φίλησα μια νύχτα σ’ ένα όνειρο ερημικό,
στα χείλη σου το πάθος μου να σβήσω,
σ’ ένα ντροπιάρικο παιχνίδισμα εφηβικό,
κι’ από τ’ αμέθυστο τους νάμα να μεθύσω.

Τώρα μου στέλνεις SMS για ένα καφέ,
στης νύχτας των ματιών σου τα μπαράκια,
για ένα φιλί, μια αγκαλιά, στη Σάντα Φε,
στα τσιπουράδικα του κόσμου για σφηνάκια.