Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017

Αποσπερίτης!


Αποσπερίτης!

Λέω εδά, του χρόνου να του παίξω μπαλοτιές,
τους τράφους να γκρεμίσω με φουρνέλα,
να τις μανίσω του χανού, τις ψοματάρικες ματιές,
να μη καμνιώ, απ’ τα ειρωνικά του τα γέλια.
…………………………………………………

Και πέρασαν χρόνια πολλά, το μπλάβο χώμα στο δώμα,
ήταν κι’ αυτό μια φορά, έπαιζε με τα πρωτοβρόχια, άφηνε
και από καμιά σταλιά να γλιστρήσει κάτω από τα καλάμια,
ν’ ανεπαλιάσει για τα καλά το σπίτι.
Γελούσε και ο ανηφοράς με τις σταλιές που άφηνε να περάσουν,
να παίζουν πάνω στο τσικάλι.
Χαράματα, δρόμο για το πάτημα με τους ομανίτες.
Κι’ η σκέψη μου; που αλλού, γλακούσε στον ξάστερο ουρανό.
Λίγο πριν το σκοτάδι χάσει τη μαυρίλα του, τον Αυγερινό της
άρεσε να ξαμώνει.
Τα λέγαμε, τη ζωή κουτσομπολεύαμε δηλαδή.
Μια αχώριστη παρέα, με τα καλαμπούρια μας, τις μαντινάδες μας,
τα (κλεμμένα) άφιλτρα τσιγαράκια μας.

Και τώρα, στο «σβουροχώρι» της καρδιάς μου
απογιαγέρνω… έστω για μια βραδιά… «λες και ήταν χθες»…
όπως και τότε, ανάμεσα από τ’ άστρα την λαμπεράδα του αναζητώ.
Ξεχαστήκαμε.
Δε με ξέρεις;
Έχεις δίκιο, ο αποσπερίτης είσαι. Ο αυγερινός ήταν μια φορά
κι’ έναν καιρό…


Χανδράς, Αύγουστος 2016
Yiannis H.