Πλάτανος!
«Ηχούν τα πεφταστέρια τ’ ουρανού»
ο γεροπλάτανος τα φύλλα του
σκορπίζει,
έχουν στερέψει κι’ οι πηγές του «Ιλισσού»
το ξεροκούτσουρο θαρρείς κι’
αναδακρύζει.
Τρίζουν στον άνεμο τα «άχλωρα»
κλαδιά,
το φύλλωμα στο γκρίζο ανταριάζει,
μοναχικός στην άναστρη κι’ απόψε
τη βραδιά,
απ’ τα φουσάτα των βοριάδων δεν
τρομάζει,
Χιλιάδες νύχτες και μι’ ακόμα
μοναξιά,
το πεπρωμένο ποιος μπορεί να
προσπεράσει,
να ακραγγίξει δεν λυγίζει και η
όμορφη οξιά,
ότι γεννιέται λένε, με το χρόνο
θα γεράσει.
Είναι ο κορμός ροζιάρικος,
τραχύς,
χαρακωμένος απ’ τα πείσματα του
χρόνου,
κι’ όμως πονάει στη θωριά μιας «αμυχής»
από μια «κλαίουσα Ιτιά» του
«γραμμοφώνου»
Yiannis H.
