Στσ’ ανεπαλιές
του φθινοπώρου!…
«Τώρα που έμαθα πως
ν’ αγαπώ
και στα παιχνίδια της
ζωής να ισορροπώ,
τώρα που ξέρω τ’
άστρα να διαβάζω,
τον έρωτα μπορώ να
μεταφράζω,
τώρα μου λένε είσαι
παρελθόν,
δεν έχεις λόγω στο
παρόν.
Σου φτάνουν λένε οι
αναμνήσεις,
στσ’ ανεπαλιές του
φθινοπώρου να μετρήσεις».
Μα εγώ «Manor» θα χτίσω για το πείσμα αυθαίρετο,
από του χρόνου τα καπρίτσια απροσπέλαστο.
Τα όνειρα μου με γραφές να τ’ αρματώσω
κι’ αν βρω χαμόγελα που χάρισα να σώσω.
Λέω να φτιάξω κήπους κρεμαστούς,
παρτέρια να φυτέψω με λωτούς.
Βαλεριάνες να’ ναι οι γλάστρες του
γεμάτες,
το λιακωτό στρωμένο με φλοκάτες.
Σε κάθε τοίχο μια θυρίδα σιδερένια,
για τα φιλιά της «Αρετούσας» τα
μελένια.
Λέω να χτίσω (αυθαίρετο) να μείνω το χειμώνα,
τον επερχόμενο να ξεγελάσω, τον τυφώνα.
Στη βαρυχειμωνιά που όπου να’ ναι
πλησιάζει,
το τζάκι του φωτιά, να λαμπαδιάζει.
Υδρόμελι να φτιάξω για τα βράδια,
να τη μεθύσω τη ζωή, εξάρες και στα
ζάρια.
Λέω «Manor» (αυθαίρετο) μια νύχτα να σηκώσω,
τις αναμνήσεις, τα χαμόγελα μου να
σπιτώσω.
Να ΄χω να λέω κι’ αν ο ήλιος μου θα
σβήσει,
πως για τον «φοίνικα» μια σπίθα έχω
αφήσει.
Yiannis H.
