Κι’ έμεινε μόνο η προσευχή!!!
Είχα που λέτε μια φορά κι’ έναν καιρό,
μια όμορφη παρέα.
Φίλοι χιονάτοι οι πιο πολλοί,
σκωριόχρωμοι καμπόσοι, πέντε έξι μπλάβοι
όμορφοι πιτσιλωτοί, μα ήταν και οι πλουμιστοί,
όλοι μαζί, ένα πολύχρωμο χαλί με
«κόμπους» χίλιους δέκα.
Βαβούρα σαματάς, ένας αλλιώτικος
Βαβέλ στη χάβρα που είχα φτιάξει
την ονομαστή, με την αυλή την
παστρική τη φίνα.
Άστρα φεγγάρια οι ματιές τους με
θωρούν και μ’ αγαπούν κι’ άλλες θαρρείς
πως μ’ αγκαλιάζουν, με φυλούν.
Πολλές καρδιές ερωτικές φλογάτες,
άλλες αδιάφορες και άλλες φοβισμένες,
εριστικές πολλές, άλλες χαδιάρες κι’
άλλες φλύαρες λειροκομψοντυμένες,
αεράτες.
Μια καλημέρα ήτανε αρκετή στα χέρια
μου να γίνει επιδρομή.
Αχόρταγα τα μασουλήματα, φουριόζα
φτερουγίσματα.
Ναζιάρικα γλυκά ματάκια, πόσο τ’
αγαπώ…
Μα εδά καμιά αθιβολή ερειπωμένη η
δική τους η αυλή.
Τ’ ανεστορήματα κι’ αυτά αλάργα, ποια
να πρεμαζώξω απ’ του καιρού
τα ξετελέματα, του χρόνου τα μεγάλα.
Σκουριά στα τέλια μα και στην ψυχή
κι’ έμεινε μόνο η προσευχή…
Κι’ έμεινε μόνο η προσευχή!!!
Yiannis
H.
