Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2020

Δυο θάλασσες...

Δυο θάλασσες...

Θωρώ κι' απόψε το μεγάλο ουρανό,
μα είμαι ακόμα στ' αη Γιάννη τ' ακρογιάλι,
τι κι' αν τα σήμαντρα καλούν για εσπερινό,
εγώ χαϊδεύω της αυγής το μαϊστράλι.

Ήρθε ο καιρός που φεύγουνε οι Γερανοί,
μα εγώ απ' τις θάλασσες ρουφάω το χυμό τους,
τι κι' αν συννέφιασαν στ' αλήθεια οι ουρανοί,
εγώ μετράω τ' άστρα στο λαιμό τους.

Δυο θάλασσες μ' απύθμενα μπλάβα νερά
κι' εγώ ο Ζέφυρος της άνοιξης αγέρας,
τι κι' αν σεκλέτια ήρθαν νοερά,
εγώ θωπεύω το χρυσόμαλλο το δέρας.

Θωρώ κι' απόψε το μεγάλο ουρανό,
μα είμαι ακόμα στις βεγγέρες τ' αλωνάρη,
τι κι' αν το χθες μοιάζει στ' αλήθεια μακρινό,
το τρεχαντήρι μ' όρτσα τα πανιά σαλπάρει.

Γιάννης Χαρκιολάκης