Νεφέλη
(Πλάσμα φυσικής και πνευματικής τελειότητας)
Ασύλληπτης ομορφιάς συστοιχία φεγγαριών.
Ανεπανάληπτες, υπέροχες ανταύγειες, ενός καταπράσινου
γαλήνιου ωκεανού.
Ξανθοί καταρράχτες, ουράνια τόξα.
Όνομα μυθικό, αόρατο, μα και πλάσμα γήινης υποστατής μορφής.
(Συνάντηση – γνωριμία)
Αναζήτηση της αλήθειας και της προσωπικής μοίρας.
Ζάλα αυγινά μέσα στη γοητεία του παράδοξου, σε ιδεατούς ουρανούς.
Κι’ όμως συνάντηση στο βυθό μιας θάλασσας.
Γνωριμία του απόλυτου.
Ιριδισμός ιδιαίτατων συναισθημάτων
Απαύγασμα μιας ανώτερης πραγματικότητας.
Απόδραση απ’ το ουράνιο παράθυρο – μαζί – σ’ ένα ταξίδι στο άγνωστο.
(Έρωτας)
Επαναστατική ερωτική θύελλα, σ’ ένα αιθέρα πνοής θεϊκής.
Χορός της έκτασης, σκιρτήματα αδάμαστα,
στην αγκαλιά ενός υπεραισθητού ονείρου.
Ανθισμένα, υπέρλογα γαλάζια συναισθήματα.
Πολύχρωμες εικόνες, προέλαση της ευτυχίας.
Άλικα φιλιά η πεμπτουσία των αισθήσεων.
(Το τέλος)
Απόκρυψη, πλαστό όραμα σ’ ένα σύμπαν δίχως πνοή.
Φτώχεμα των οραμάτων.
Ξαναγεννιέται και ζωντανεύει το χάος της πολικής νύχτας.
Σκόρπια νεκρά άχρωμα φιλιά στις ερημιές των θυμαριών.
Τα λουλούδια του ονείρου διαπερνούν διαλύουν τα ουράνια τόξα.
Θάλασσες σκοτεινές με λάμψεις θνητές.
Στα βάραθρα της φωτιάς, αντηχούν τα καυτά δάκρυα του τέλους.
(Δάκρυα χωρισμού)
Ποια μάγισσα μπορεί να ορθωθεί πάνω στη λευκή δύση.
Ποια μενεξεδένια φυλλώματα θα κατέβουν με μια φωτιά ρόδινη,
μέσα από τα σύννεφα,
ποια σύλληψη,
θα πουν πως δεν είναι αλήθεια,
πως είναι μια πλασματική πραγματικότητα.
Ποιες ερινύες θα πουν, πως δεν είναι δίκη στημένη
με ψευδομάρτυρα τη ζωή.
(Ανάμνηση)
Κι’ αν πέρασαν οι εποχές τα χρόνια
κι’ ας ξέρω πως, για να δε δω,
από τη φυλακή του χρόνου ν’ αποδράσω δεν μπορώ,
η σκέψη μου διαπερνά τη γη, τους ουρανούς, τις θάλασσες,
να βρω χνάρια που άφησαν τα δάκρυα σου.
Να νιώσω της ανάσας σου το χάδι.
Ν’ αφουγκραστώ τους χτύπους της καρδιάς σου.
Στους ποταμούς της σκέψης σου να βρω αναπολήματα
κι’ από του χρόνου τα φτερά να ξεπεζέψω
να το μπορούσα ομορφιά μου να παλέψω
να μπω στην καταπράσινη ματιά σου
να κλέψω όπως τότε τη φωτιά σου
στην αύρα του κορμιού σου να λουστώ
και να σου πω
εγώ χαρά μου και στα χιόνια του Σεπτέμβρη σ’ αγαπώ.
Αφιερωμένο στη - Νεφέλη - Στην ομορφιά, στην αναζήτηση, στον έρωτα, στο τέλος, στα δάκρυα, στην ανάμνηση ενός μεγάλου έρωτα.
(Πλάσμα φυσικής και πνευματικής τελειότητας)
Ασύλληπτης ομορφιάς συστοιχία φεγγαριών.
Ανεπανάληπτες, υπέροχες ανταύγειες, ενός καταπράσινου
γαλήνιου ωκεανού.
Ξανθοί καταρράχτες, ουράνια τόξα.
Όνομα μυθικό, αόρατο, μα και πλάσμα γήινης υποστατής μορφής.
(Συνάντηση – γνωριμία)
Αναζήτηση της αλήθειας και της προσωπικής μοίρας.
Ζάλα αυγινά μέσα στη γοητεία του παράδοξου, σε ιδεατούς ουρανούς.
Κι’ όμως συνάντηση στο βυθό μιας θάλασσας.
Γνωριμία του απόλυτου.
Ιριδισμός ιδιαίτατων συναισθημάτων
Απαύγασμα μιας ανώτερης πραγματικότητας.
Απόδραση απ’ το ουράνιο παράθυρο – μαζί – σ’ ένα ταξίδι στο άγνωστο.
(Έρωτας)
Επαναστατική ερωτική θύελλα, σ’ ένα αιθέρα πνοής θεϊκής.
Χορός της έκτασης, σκιρτήματα αδάμαστα,
στην αγκαλιά ενός υπεραισθητού ονείρου.
Ανθισμένα, υπέρλογα γαλάζια συναισθήματα.
Πολύχρωμες εικόνες, προέλαση της ευτυχίας.
Άλικα φιλιά η πεμπτουσία των αισθήσεων.
(Το τέλος)
Απόκρυψη, πλαστό όραμα σ’ ένα σύμπαν δίχως πνοή.
Φτώχεμα των οραμάτων.
Ξαναγεννιέται και ζωντανεύει το χάος της πολικής νύχτας.
Σκόρπια νεκρά άχρωμα φιλιά στις ερημιές των θυμαριών.
Τα λουλούδια του ονείρου διαπερνούν διαλύουν τα ουράνια τόξα.
Θάλασσες σκοτεινές με λάμψεις θνητές.
Στα βάραθρα της φωτιάς, αντηχούν τα καυτά δάκρυα του τέλους.
(Δάκρυα χωρισμού)
Ποια μάγισσα μπορεί να ορθωθεί πάνω στη λευκή δύση.
Ποια μενεξεδένια φυλλώματα θα κατέβουν με μια φωτιά ρόδινη,
μέσα από τα σύννεφα,
ποια σύλληψη,
θα πουν πως δεν είναι αλήθεια,
πως είναι μια πλασματική πραγματικότητα.
Ποιες ερινύες θα πουν, πως δεν είναι δίκη στημένη
με ψευδομάρτυρα τη ζωή.
(Ανάμνηση)
Κι’ αν πέρασαν οι εποχές τα χρόνια
κι’ ας ξέρω πως, για να δε δω,
από τη φυλακή του χρόνου ν’ αποδράσω δεν μπορώ,
η σκέψη μου διαπερνά τη γη, τους ουρανούς, τις θάλασσες,
να βρω χνάρια που άφησαν τα δάκρυα σου.
Να νιώσω της ανάσας σου το χάδι.
Ν’ αφουγκραστώ τους χτύπους της καρδιάς σου.
Στους ποταμούς της σκέψης σου να βρω αναπολήματα
κι’ από του χρόνου τα φτερά να ξεπεζέψω
να το μπορούσα ομορφιά μου να παλέψω
να μπω στην καταπράσινη ματιά σου
να κλέψω όπως τότε τη φωτιά σου
στην αύρα του κορμιού σου να λουστώ
και να σου πω
εγώ χαρά μου και στα χιόνια του Σεπτέμβρη σ’ αγαπώ.
Αφιερωμένο στη - Νεφέλη - Στην ομορφιά, στην αναζήτηση, στον έρωτα, στο τέλος, στα δάκρυα, στην ανάμνηση ενός μεγάλου έρωτα.
Δημοσιεύτηκε στο F. kithara.gr
