Στις εκβολές του δειλινού.

Στις εκβολές του δειλινού.

Στό λιακωτό τ' ονειρκό φωλιάζει οιμωγή
τα μάτια ρύποι αιθάλης κατακλύζουν
μπουρίνι ξέσπασε στην άγονη γραμμή
της προσμονής τ’ αγριολούλουδα σαπίζουν.

Ένα σαπιόσκαρο με έρμα άδοτα φιλιά
μουτζουρωμένες κι’ οι παλιές φωτογραφίες
ηχοσκιές σ’ ένα ναυάγιο σφιχτ’ αγκαλιά
μνήμες απόκοσμες μουντές γελοιογραφίες.

Θολό απατηλό της νύχτας στείρο παραμύθι
στ’ αχνόφεγγο τ’ αποσπερίτη πίκρα, μοναξιά
μερεμετίσματα στης σιωπής τη λήθη
απ’ το κομμένο το τσιγάρο, λάθρα ρουφηξιά.

Στις εκβολές του δειλινού ο γδικιωμός
με βρύα τους αρμούς καλαφατίζω
νύχτα ανάστερη και που ανασασμός
με των ανέμων τα φιλιά αναρριπίζω.

Ερυθροπράσινη Αλκυόνη μου του χθες
σ’ ανάρια όνειρα δεν γράφονται τραγούδια
είναι ο νόμος της ζωής γι’ αυτό μην κλαις
ανθίζουν και στα χιόνια τα λουλούδια.