Μια αλήθεια που γερνά...
Πεθαίνουν τραγουδώντας τα πουλιά, έχουνε πει,
μ' αγκάθια που το στήθος τους πληγώνουνε μοιραία,
άρπες ουράνιες, ακόρντα αγγέλων, μια αναλαμπή,
ασμάτων άσμα το στερνό, λίγο πριν πέσει η αυλαία.
Τ' αηδόνια τραγουδάνε την αυγή ηδονικά,
μεθάνε με το νέκταρ της αιώνιας αγάπης,
λίγο προτού χαθούνε απ' τη ζωή, έτσι απλά,
κι' εμείς φευγάτοι της δικής μας αυταπάτης.
Δεν έχει νόημα χαρά μου, μια αλήθεια που γερνά,
είναι ένα ρεύμα στην ελεύθερη μας πτώση,
σε σύμπαντα κενά, αλαργινά και ''ωσαννά''
βάτος φλεγόμενη, τ' αγκάθια της ζωής ν' αποψιλώσει.
Στης μοίρας τ' αναπόφευκτο ρεσάλτο αδιαφορώντας,
σε λαξεμένα απολιθώματα του προσεχώς,
μ' απόσταγμα ρακής και φάλτσα τραγουδώντας,
πεθαίνουν κελαηδώντας τα πουλιά η ''επωδός''.
