Βραδινή απογείωση…
Σε ξαναβρίσκω στ’ αφροκύματα τα ήρεμα του τώρα,
του χθες λαχτάρα μου κι’ εξαίσια προσμονή,
ερωτευμένη όπως τότε με την άγρια την μπόρα,
αναδυόμενα στα μεσοπέλαγα παιχνίδια, ηδονή.
Στίγματα αμαρτωλά, τατού, του πόθου λαξεμένα,
σκηνίτες έρωτες κατατρεγμένων στεναγμών,
βαθύ, του παραλόγου βαρομετρικό, φωλιές στα ξένα,
μη και μας δούνε μάτια ξωτικών περαστικών.
Φουρτούνα στ’ αρχιπέλαγος του φθινοπώρου,
στα σκέρτσα των ανέμων παράνομη υποταγή,
λαθρεπιβάτες του παλιού και ξένου ιστιοφόρου,
γυμνό ολόγραμμα των …ήντα συνδιαλλαγή.
Λάθρα και πάλι στου Σεπτέμβρη τ’ ακρογιάλια,
μοιραία απογείωση κι’ ας είναι βραδινή, αμαρτωλή,
αναταράξεις, εξισώσεις, στης ψυχής τα καρναβάλια,
για το χαμόγελο της είχα αφήσει τάμα, προκαταβολή.
