Κλεψύδρα…
Ο χρόνος τρέχει στην κλεψύδρα της ζωής
κι’ εσύ οδοιπόρε στης οδύσσειας σου το χάρτη,
χαράζεις ρότα για το δρόμο της φυγής,
απ’ το δικό του το ανάλγητο, γιγάντιο γινάτι.
Μην περιμένεις να σου πει ώρα καλή,
το άναστρο σαν έρθει μεσονύχτι,
κόψε ένα ρόδο απ’ του Απρίλη την αυλή,
να ξεγελάσεις της παγίδας του το δίχτυ.
Είσαι ένας ξένος της γραμμής λαθρεπιβάτης,
στον άχρονο του τρένου το σταθμό,
ένας περίεργος, απόκληρος διαβάτης,
δεν το μπορείς ν’ αλλάξεις του παρόντος το ρυθμό.
Μην περιμένεις το εξπρές δεν επιστρέφει,
δεν το πιστεύεις πως σε γέλασε ο καιρός,
ψέματα λες πως ένα όνειρο σου γνέφει,
άνθρακας είναι στο φινάλε ο θησαυρός.
Ο χρόνος τρέχει στην κλεψύδρα της ζωής
κι’ εσύ απορείς πως έχει κιόλας σκοτεινιάσει,
σκέψεις παρήγορες, μα ποιάς απαντοχής,
το πεπρωμένο ποιος μπορεί να προσπεράσει!
