Δεν το μπορείς...

Δεν το μπορείς…

Δεν το μπορείς χαρά μου να με νιώσεις,
είμαι’ ένα ρεύμα που αλλάζει συνεχώς,
ζήτημα είμαι θα χαθείς στις εξισώσεις,
άπαιχτο έργο που θα γράφει προσεχώς.

Είμαι ένα μήλο εκλιπόντος παραδείσου,
βάτος καιόμενη, ο μέλανας ζωμός,
ακροβατώ στο χείλος μιας αβύσσου,
είμαι’ ένα είδωλο, αρχέγονος χρησμός.

Είμαι μια αίρεση, άλυτο αίνιγμα, θολό,
δούρειος δρόλαπας μοιραίας αυταπάτης,
για το φευγάτο ονειρόδραμα μελαγχολώ,
μιας νύχτας είμαι ομορφιά μου υπνοβάτης.

Δεν το μπορείς ψυχή μου να φωλιάσεις,
σ’ οξειδωμένα όνειρα και άναρχα φιλιά,
σ’ ένα φινάλε μιας αγάπης δε θα φτάσεις,
στης εκκλησιάς τα λευκοφόρετα σκαλιά.