Παρένθεση …
Μέσα απ’ το γκρίζο βραδινό το πικραμένο,
σε είδα απ’ των ματιών μου τις γραμμές,
ερχόσουν απ’ το άδειο χθες, το ερειπωμένο,
εκεί που ‘χες σμιλέψει όρκους σε περγαμηνές.
Δυο φιλιά σου όλα κι’ όλα κάποιο βράδυ,
για να παίξεις με τα ζάρια της ζωής,
μ’ ένα λύχνο που φεγγίζει δίχως λάδι,
την αγάπη δεν θα νιώσεις δε θα βρεις.
Τ’ όνειρο ξέχασες στην κάψα να ποτίσεις,
είσαι παρένθεση του χρόνου απατηλή,
στης σιωπής μου τον ορίζοντα θα δύσεις,
μορφή στ’ αχνόφεγγο απόκοσμη θολή.
Yiannis H.
