Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Είναι αργά, να φωνάξω πίσω το χθες…





Είναι αργά, να φωνάξω πίσω το χθες…

Κι’ αν σε φωνάζω, δεν θ’ ακούσεις να γυρίσεις.
Είσαι το χθες κι’ είναι αργά να μου μιλήσεις. 
Με παρασύρει ένα μπουγάζι, σε αδέσποτη τροχιά,
σε στενορύμνια, σ’ απροσπέλαστα στοιχειά.

Σε βλέπω τώρα απ’ αποστάσεις αστρικές,
ανάμνηση ονείρου, στο διηνεκές.
Έχω αφήσει στη ματιά σου, όνειρα, ερωτικά φιλιά,
μια πίκρα, για την ψεύτικη, την άγουρη φωλιά.

Καημός της μοναξιάς, το ξεχασμένο σ’ αγαπώ.
Να το μπορούσα να φωνάξω, να μ’ ακούσεις, να σου πω,
πως έφυγα νωρίς και βρήκα ανάλγητο το βράδυ.
Μου έλειψε το «μου», μα δεν μ’ ακούς κι’ είναι σκοτάδι.

Είναι αργά για να φωνάξω, να μ’ ακούσεις, χθες,
το πεπρωμένο δεν θ’ αλλάξεις  κι’ αν το θες,
είσαι ανέσπερη, ασπρόμαυρη φωτογραφία
κι’ είμαι ο χιονάνθρωπος του τώρα, μια φτηνή,  
γελοιογραφία. 

Yiannis H.