Αντανάκλαση
Είναι περίεργη η γκρίζα θλίψη που
φοράς,
αιθάλη γεύεται η άνυδρη αγκαλιά
σου,
έχεις αχαρτογράφητο σημείο
αναφοράς
κι’ έχει κουρσέψει ο χρόνος τα
φιλιά σου.
Στο περιθώριο η ασάλευτη η άκρα
σιωπή,
προβάλει απ’ τα χείλη η ανάσα
απελπισμένη,
με μια ανυπόφορη ανήκουστη ντροπή,
γέρνει σ’ ένα απ’ τα ξέφωτα σου αποσταμένη.
Στο αδιέξοδο του χρόνου άλλος
εραστής,
με τη ματιά σου στο κενό
παγιδευμένη,
σε στεριανό αραξοβόλι κατά
φαντασίαν πειρατής,
κοιμάται η νύχτα σου σε κύμα λαξεμένη.
Μα εγώ; Αλάνι στους ορίζοντες του
τώρα,
στου παρελθόντος το παρόν ο
γητευτής,
μελωδικές βεγγέρες στου «ποτέ» τη
χώρα,
σε άδηλα, αφορολόγητα χαμόγελα
πραματευτής.
Yiannis H.
Ιδέα: Αναδυόμενο π.μ. «απραξία
πλήρης…»
Προς: «Διευθύνσεων απείρων»
