Τσαντίρι…
Είπα που λέτε
μια φορά ένα τσαντίρι να σηκώσω,
το παιδικό μου
τ’ όνειρο να μη προδώσω.
Να’ χει μια
τρύπα στο νοτιά και στο βοριά,
το λιακωτό σε
βράχου ανηφοριά.
Να μη μου
κλέβουν της ψυχής τα άστρα,
γεμάτη από
χώμα και χαμόγελα η γλάστρα.
Κι’ έτσι το
πήρα απόφαση ένα τσαντίρι να σηκώσω,
την κάθε πίκρα,
τη χαρά μου να σπιτώσω.
Να πολεμάω με
τη γύφτισσα την απονιά,
μέσα στη κάψα
και στα πέπλα του χιονιά.
Με καραβόπανο
τα πλαϊνά κι’ ωστόσο,
να το παλέψω απ’
τις ληστείες να το σώσω.
Τι να τα κάνεις
όμως τ’ ακροκέραμα τα λαξευτά,
που το φουσάτο
των καιρών θα διαπεράσει,
με θράσος
κάποιο βράδυ θα σου πει,
τέλειωσες
έχεις χάσει.
Yiannis H.
20/7/13
