Ήρθα και πάλι καλημέρα να σου πω,
κάτω απ’ τα λιόκλαδα σου να ριμάρω,
ν’ ανάψω το κομμένο μου τσιγάρο,
στο θρόισμα των φύλλων σου να ονειρευτώ.
Τη φαντασία μου στον κόσμο σου ν’ αφήσω,
ν’ ακούσω τις πενιές ενός αρχέγονου θεού,
από μια φόρμιγγα καιρού αλλοτινού,
στης Βερενίκης τα φιλιά να σεργιανίσω.
Τα μυστικά μου να σου δώσω κλειδωμένα,
στις ρίζες σου να λιώσει το χαρτί,
μ’ ένα παράπονο, μια πίκρα, ένα γιατί,
όλα να είναι απ’ τη ζωή λογοκριμένα.
Φεύγει ο ίσκιος απ’ το σύμφυρμα του νου,
κι’ εγώ πικρόκαρπη μου θα σε χαιρετίσω,
τη συντροφιά σου τη δροσάτη να αφήσω,
τα σήμαντρα ηχούν του εσπερινού.
