Πατρίδα...
Με το ανέσπερο το φως της η Ελλάδα,
στου κόσμου τη θολούρα οδοιπορεί,
μέσα απ’ το ψέμα χωρίς φώτα με μια δάδα,
τις Θερμοπύλες, το εικοσιένα αναπολεί.
Για τα παιδιά της που θωρεί ν’ αργοπεθαίνουν,
στην αδικία πως μπορεί ν’ αντισταθεί,
θεριά το νάμα δίχως οίκτο που της κλέβουν,
πώς να’ ναι θεέ μου ψέματα κάνε να ονειρευτεί.
Προσκυνητάρια που τα σβήσαν οι χειμώνες,
που να’ ναι ο ίσκιος σου άναρχε ν’ αρθεί,
χαλάσματα βουβά κι’ οι Παρθενώνες,
κι’ ούτε ν’ απάγκιο απ’ το βοριά να κρατηθεί.
Αλλοιώσιμο απ’ τον πόνο το δάκρυ της κυλάει,
της ιστορίας φυλλορροούν αναμνήσεις παλιές,
το άδειο ποτήρι με πόνο στα χέρια της σπάει,
με αίμα το χώμα ποτίζει, με λίγες που μείναν σταλιές.
