Απόψε που μελαγχολώ…
Απόψε λέω όνειρα να πιω και να μεθύσω,
στων πεπρωμένων μου τις στράτες να βρεθώ,
τ’ ανώμαλα τα υπομάλης ρήματα ν’ αφήσω,
στης μέθης μου τα νανουρίσματα να αφεθώ.
Σ’ ένα κοκτέιλ από σύμπαντα κενά να βυθιστώ,
περιπλανώμενος στα κύματα, στην παραζάλη,
γραφές να βρω που να μου λένε τι χρωστώ,
και μ’ έχει ο Τειρεσίας, στο σημάδι, στην αιθάλη.
Απόψε που μελαγχολώ, θέλω να πιώ να ταξιδέψω,
στα συννεφάκια του μυαλού, ζωή να σε παιδέψω.
Δυο ποτηράκια ακόμα και σου παίζω μπαλοτιές,
για τις φιγούρες σου τα φούμαρα και τις ψευτιές.
Και λέω να ρίξω ένα φουρνέλο στην πλατεία,
κι’ ας με ποτίσουν ξύδι και αρχαίο χημικό,
έτσι κι’ αλλιώς είναι αργά για μια καινούργια πειρατεία,
στο σταυροδρόμι ψεύτικο, άχρωμο όνειρο, χιμαιρικό.
