Δις εξαμαρτείν…
Λάθος και πάλι σε μια μέθοδο απλή,
ξεστρατισμένες, άστοχες επαναλήψεις,
τα ίδια παγιδεύματα, στράτα απατηλή,
ρίμες ασύνδετες, άσοφες παραλήψεις.
Στο δις εξαμαρτείν, περίσσια η οργή,
κι’ εγώ θωπεύω ακόμα παραμύθια,
είναι στο λάθος η μετάνοια, η κραυγή,
όμως ποια να’ ναι αλήθεια, η αλήθεια;
Άπειρα λάθη στις βεγγέρες των καιρών,
μα εγώ ομόνω πως δεν έβλεπα παγίδες,
δάκρυα φύτεψα στο γκρίζο των μαλλιών,
στο αγεφύρωτο του χρόνου, καταιγίδες.
Βροντά στον νόστο της ψυχής μου η συγνώμη,
όπου νοστάλγησα και όπου αναπολώ,
τους κέρασα στο πέρασμα μου σκόνη,
να σταυρωθώ θα το μπορούσα να τους πω.
