Να ήταν ψέματα το τώρα…
Πως ήταν λέει ψέματα το τώρα
κι’ ήταν αλήθεια στ’ όνειρο το χθες,
πως ξύπνησα μια μεθυσμένη ώρα,
που η ζωή είχε πάει διακοπές.
Νότες θεσπέσιες στη γνώριμη πλατεία,
μυστήριο ντροπιάρικο η πρώτη αγκαλιά,
ξαναζωντάνεψε κι’ η πρώτη πειρατεία,
άγνωρη ρότα, μα χωρίστρα στα μαλλιά.
Θολές όμως ματιές, άχρωμοι ήλιοι,
πως άλλαξε ο κόσμος φορεσιά,
αδικαιολόγητοι απόντες κάποιοι φίλοι,
μα και για λίγο (μάνα), σκάρτη μοιρασιά.
Βρε πως περάσανε οι εποχές, τα χρόνια,
δεν το πιστεύω πως με γέλασε η ζωή,
βρήκα τα στέκια τα παλιά στα χιόνια,
δε γίνεται καρδιά μου το απόβραδο πρωί.
