Ακορντεόν.
Αγαπημένο ερωτικό μου ακορντεόν,
ονειρικό της ζωής μου μεράκι,
στα φάλτσα σου μινόρε αναρριγώ
και στ’ άδειο σου από ρίμες δισάκι.
Θύμησες αυγινές μιας κουμπαρσίτας,
στα μπάρκα της ερήμου οιμωγή,
αδρά τα χέρια στα λευκά σου πλήκτρα,
του Δούναβη τα κύματα υφαρπαγή.
Παίξε κι’ απόψε στων ονείρων τη ζάλη,
των ματιών να σκορπίσεις την πυκνή την αιθάλη,
παίξε για μένα το ταγκό της Αθήνας,
στο μασκέ της ζωής, της γνωστής θεατρίνας.
Ακορντεόν μου, μορφή της ψυχής μου θλιμμένη,
στο μεθύσι του βαλς, το θυμάσαι ένα βράδυ;
Σ’ ένα ξωκλήσι, στα αγνά τα λευκά της ντυμένη,
για της ζωής το ταγκό, με της καρδιάς μας το χάδι.
Περάσαν τα χρόνια με πίκρες, πόνους, χαρές,
στο σταυροδρόμι φινάλε λες κι’ ήτανε χθες.
Αποσταμένη στο τούνελ του χρόνου μοιραία,
παίξε κι’ απόψε στερνή, μελωδική μου παρέα.
