Σιωπή…
Θραύσματα
θύμησης στο περιθώριο της ζωής,
στο
βαριανάσεμα μου η μορφή σου η θλιμμένη,
μισεύει,
χάνεται στο τούνελ της διαφυγής,
αφηρημένο
είδωλο στ’ αχνόφεγγο που μένει.
Άστρο
απόμακρο της νύχτας Νηρηίδα,
μαγιού
αναδυόμενη, εικόνα εφηβική,
στο συνονθύλευμα
των αναμνήσεων αχτίδα,
στου
φθινοπώρου τις στροφές επωδική.
Μιά
θέση άδεια στης ζωής τον αραμπά,
μα
εσύ πιστή στις ορθοπεταλιές σου,
κι’
αν ψάχνω για σημάδια η ελπίδα σιωπά,
γράμμα
δυσνόητο και οι πρωταπριλιές σου.
Χρησμούς
σμιλεύω στους γρανίτες των ονείρων,
που
η πυθία της καρδιάς μου έχει πει,
να
ταξιδέψουν στους αιθέρες των ηπείρων,
ίσως
και σπάσουν τη βαθειά σου σιωπή.
Yiannis H.
