Ντάμα
μπουφέ…
Με
τις στροφές του βαλς, στων φεγγαριών τις συνοικίες,
ντάμα
μπουφέ, για το ποτό της ηδονής,
στον
αιγιαλό του έρωτα οι πρώτες πειρατείες,
ματιές
ακούραστες στο ραντεβού της προσμονής.
Κι’
ήταν ατέλειωτο της Κυριακής το βράδυ,
αναστενάρια
στης ψυχής τον καφενέ,
ντροπιάρικο
και των ματιών το χάδι,
για
το ταγκό της εποχής, τα όνειρα μας ρεφενέ.
Όμως
περάσανε ανάλγητοι κομήτες,
κι’
έριξαν χιόνια στη χωρίστρα, στα μαλλιά,
τι
κι’ αν μαδάμε στις βεγγέρες μαργαρίτες,
άγνωρη
γεύση του παρόντος τα φιλιά.
Ανάμνηση
άχραντη, στο άφωτο περίδακρυ το δείλι,
ν’
αφουγκραστώ να το μπορούσα την πνοή σου,
το
άστρο της αυγής μέσα απ’ το φως σου ν’ ανατείλει,
να ξαναμπεί
η δική μου η ζωή, μες τη δική σου.
Yiannis H.
