Βρισηίδα…
Περιπλανώμενος
στης σκέψης μου τις συννεφιές,
τη
βρισηίδα βρήκα στων ματιών μου το σεργιάνι,
είχε
περάσει στις δικές μου, τις μεγάλες ακεφιές,
τις
γρατζουνιές από το βάτο της ζωής, να γιάνει.
Λευκή
εσθήτα στην παρθένα ζωγραφιά,
ιέρεια
των πόθων και της φαντασίας,
κατεδαφίζεται
η πείσμων μοναξιά,
τριγμοί
στο άβατο μιας άλλης δοξασίας.
Πίνω
ανταύγειες της μορφής της πριν χαθώ,
απ’
τα παρθένα της τα στήθη στους ορίζοντες μου,
μα’ απ’
του πολέμου την καπνιά κι’ αν προδοθώ,
θα
‘χω νικήσει τις στερνές τις ενοχές μου.
Απ’
τους ναούς της Τροίας στο ταξίδι της ζωής,
θεά
του πόθου της δικής μου αμαρτίας,
πνεύμα,
ονειρόδραμα, αέναης πνοής,
παρθένο
λάφυρο, μιας άλλης εκστρατείας…
Yiannis H.
