Το μεσονύχτι των αναμνήσεων…
Βράδιασε κι’ απόψε, στην
άγονη, των ξεθυμασμένων
αρωμάτων, άνυδρη όαση.
Αφουγκράζομαι των αστεριών
τους ήχους, τους
αγχωμένους παλμούς, των ονείρων
μου.
Συνομιλώ για λίγο, με
τις ανάσες της σκέψης μου.
Δώδεκα παρά, το
μεσονύχτι των αναμνήσεων
πλησιάζει…
Τα βήματα της ανάλαφρα,
διστακτικά.
Ντροπιάρικα χαμόγελα,
στη μεγάλη, την παρθένα ώρα.
Ένα δάκρυ κατηφορίζει,
για να ποτίσει το καυτό χώμα.
Η υπόσχεση, η ελπίδα των
μελλοντικών ονείρων,
σμιλεύεται στις γραμμές των χεριών,
στην αιωνιότητα.
Λυκόφως. Οι χρωστήρες
της νύχτας, αναδεύουν τα
συμπαντικά χρώματα, βιάζονται να
σκορπίσουν το μαύρο.
Αντιφεγγίζει το λειψό
φεγγάρι, στις μελωδίες του χρόνου.
Θρυμματισμένα, ανάκατα συναισθήματα,
της ερωτικής
αλήθειας, του ντροπιάρικου έρωτα, των
οριζόντων
της ευτυχίας.
Το πολικό άστρο, ένας τρεμάμενος
κομήτης, μπροστά
στη θέα, της γυμνής Εύας.
Το δάκρυ της πούλιας, ακατέργαστος
πολύτιμος λίθος,
για το πρωτόγνωρο, την απώλεια,
τον πόνο, την ηδονή.
Παιχνίδια στις
θαλασσινές πηγές, της αγίνωτης ζωής.
Ταξίδι στων λουλουδιών
τα μονοπάτια, στο χαμόγελο
του ήλιου, ζωγραφίζοντας τον αυγινό
κόσμο, από το
διάφανο, των ματιών το χρώμα.
Ξημέρωμα.
Οξειδωμένο ρεφρέν, ανάλλαγο φως.
Το επόμενο θέμα, στο μεσονύχτι
των αναμνήσεων;
«Καταδύσεις στους ωκεανούς
των ονείρων»
Yiannis H.
