Παλλάδα…
Δάκρυα μάζευα απ’ την κοίτη του Ιλισσού
κι’ είχε η ανάσα μου στο τέλος αποκάνει,
στα ακροβράχια του δικού μας ποταμού,
είχαμε ανάψει τις φωτιές του αη Γιάννη.
Ο Ηριδανός μ’ αγιόκλημα είχε μυρωθεί,
με το φεγγάρι της Αθήνας να’ χει σβήσει,
στου Παρθενώνα σου το άβατο είχα βρεθεί,
είσαι θνητός μου είπες μα σε έχω αγαπήσει.
Λένε πως δάκρυα στον ύπνο σου σαν δεις,
είναι χαμόγελα που είχες κάποτε σκορπίσει,
τα «οπαλιόχρωμα» τα μάτια της αναπολείς,
τ’ αρχαία της φιλιά, που σου’ χε κάποτε κεντήσει.
Σε μια Αθήνα από γκρίζα μάρμαρα, αλγεινά,
της ειμαρμένης τα’ άγραφα κιτάπια ξεφυλλίζω,
τα ζάλα μιας θεάς ακολουθώ τα’ αλλοτινά,
στον γκρεμισμένο της τον Παρθενώνα τριγυρίζω.
