Μετά από σένα…
Μείνε στην αντηλιά την ύστατη, πούλια μη
βασιλέψεις.
Την παγωμένη σκιά, με την ανάσα της ελπίδας,
να ζεστάνεις.
Της ματιάς τα’ αγρίεμα να μπουνατσάρεις, το
γκρίζο δειλινό να γαληνέψεις.
Στη μοναξιά του χρόνου, το λειψό καρδιοχτύπι
ας μη περισσέψει.
Μείνε σύννεφο λευκό, μην περάσεις στο κάδρο
των αναμνήσεων.
Μετά από σένα, βάτος καιόμενη, πύρινη της ερήμου
οιμωγή.
Το σταυροδρόμι των χαμένων ελπίδων.
Η ωκεάνια άβυσσος της νεκρής ψυχής.
Η επέλαση των αφηνιασμένων οπλών του χρόνου.
Η παραμόρφωση των αισθήσεων.
Μείνε στο εικονοστάσι της προσευχής, το λευκό
αγιοκέρι ν’ ανάψει.
Πετράδι ανεκτίμητο, πεφταστέρι τ’ ουρανού, μη
χαθείς στα θολά
συμπαντικά περάσματα, στα σταυροδρόμια των άυλων κόσμων.
Μείνε στις ζωγραφιές των παρθένων στιγμών.
Μετά από σένα, άνυδρα όνειρα, γκρίζες οι
ριπές των ματιών,
σκοτάδι στους σταθμούς της ψυχής, επώδυνες οι αρρυθμίες της
καρδιάς.
Φλεγόμενα ακρογιάλια, λαίλαπας το χάδι της
ζωής.
Οι σταθμοί των άστρων, καταποντισμένα περάσματα.
Μετά από σένα, χαμένα όνειρα, νεκρή φύση, των
πεπρωμένων το τέλος.
Yiannis H.
