Η κάθοδος των πουλιών!
Το πέταγμα των γνώριμων αετών,
φάνηκε να σπάει
την ξενάγηση
της στιγμής, των χελιδονιών το
κούρνιασμα,
τη φωτογράφηση των χρωμάτων.
Ρίγη συγκίνησης, στο ανάβλεμμα
μιας ξεχασμένης
ζωγραφιάς, λαξεμένης σε πλάγιους
ανέμους με τη σμίλη
του άγουρου χρόνου.
Τα οξειδωμένα του χθες σήμαντρα
ηχούν, το καρδιοχτύπι
περισσεύει.
Τα ανοιξιάτικα περιστέρια, ίδια
όπως και τότε, στροβιλίζονται
στο παρόν, στους δακρυσμένους τους
δικούς μου ορίζοντες
του τώρα.
Οι στροφές για το κατάλληλο ύψος,
μπερδεύουν τα φοβισμένα,
τα πρωτοπέταχτα πουλιά.
Η αγωνία για τα μεθυστικά φιλιά
των αιθέρων, το κράτημα
της ανάσας, για το χάδι του αέρα
και της θάλασσας,
για το άπλωμα των μελλοντικών
ονείρων, περισσεύει.
Μεγαλώνει και η δική μου αγωνία.
Το παιχνίδι της πτώσης με
συνεπαίρνει, η ανεξέλεγκτη δύναμη
της ψυχής επαναστατεί, να το
μπορούσα λέει…
Κι’ όμως μπορεί, τι κι’ αν τα
βαριά ικάρια φτερά τα κέρινα
του σήμερα λιώσουν στον ήλιο, οι
αναμνήσεις των ονείρων
είναι εδώ… είναι η ζωή…
Yiannis H.
