Φίλε παλιέ.

Φίλε παλιέ.

Φίλε παλιέ,
που ν’ άσε φίλε της αλάνας
σ’ αναζητώ στο παρελθόν
στο τελευταίο το φιλί της μάνας.

Του χρόνου ο πόλεμος βαρύς
να τον νικήσεις πως μπορείς
με άδεια τη φαρέτρα
και της σφεντόνας της παλιάς
ασήκωτη κι’ η πέτρα.

Βουβά τα δάκρυα βροχή
τ’ απομεινάρια στη ψυχή
σταλαγματιές στα λασπονέρια
κομματιασμένα όνειρα
και οι γραμμές στα χέρια.

Φαρμάκι μαύρο η μοναξιά
σβησμένα όνειρα του Μάι
από το μπρούσκο το κρασί
μια ρουφηξιά
κι’ αργοχτυπάει η καρδιά
χωρίς φτερά που πάει.

Στον καλπασμό της καταιγίδας
μες στο σκοτάδι φως αχτίδας;
δυσκολοδιάβαστο χαρτί
είναι το πως και το γιατί.

Λες και δεν πέρασαν τα χρόνια,
λες και δεν ήρθαν ποτέ χιόνια,
λες και δεν ήταν ποτέ χτες,
λες κι’ η ζωή’ ήταν διακοπές.

Φίλε παλιέ, όταν βρεθείς,
πέρα’ απ’ τα σύνορα της γης
και τις παλιές αγάπες ξαναβρείς,
τότε και πάλι απ’ την αρχή
βίρα τις άγκυρες θα πεις.

Δημοσιεύτηκε στο F. kithara.gr