Ελλάδα μου.
Πως σε κατάντησαν Ελλάδα μου φτωχή,
σκιά αθώρητη στ’ αχνόφεγγο τ’ αποσπερίτη,
επαίτισσα, του κόσμου αποπαίδι στη βροχή,
γύφτισα μέρα δίχως ήλιο, όνειρα και σπίτι .
Ψυχής οδύνη σε τρατάρανε Ελλάδα μου πικρή,
σε πέταξαν χωρίς αιδώ, σε βάλτους κι’ υπονόμους,
όπως και χθες και τώρα αγκαλιά προδοτική,
χειρουργικά τεχνάσματα στο σώμα και σε νόμους.
Η πελαγίσια σου ματιά τρικυμισμένη,
στον άγριο δρόλαπα Ελλάδα μου γυμνή,
την τεφροδόχο σου θωρείς βαλσαμωμένη,
βάτος καιόμενη, διάπυρη ελπίδα σκοτεινή.
Τις Θερμοπύλες, το εικοσιένα αναπολείς,
μα είχες αναθρέψει και άλλους εφιάλτες,
καρφιά σου στρώσανε σ’ αυτά να οδοιπορείς,
και ξέχασαν πως είσαι φως, ανέσπερο,
φάρος και στις δικές τους στράτες.
