Ανεμώνη των ονείρων…
Της θάλασσας των βράχων ανεμώνη,
σου είχα πει, είναι η ζωή πολύ μικρή,
κι' εγώ ανεμόδαρτο σκαρί χωρίς τιμόνι,
σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα πικρή.
Τα χέρια μου 'δωσες μα πως να τα κρατήσω,
είμαι ένα ψέμα μιας αλήθειας που φυλλορροεί,
στον κόσμο σου καρδιά μου πως να ζήσω,
πίκρα στα χείλη σου θ' αφήσω ένα πρωί.
Μικρή μου ανεμώνη των ονείρων,
είμαι ένα όστρακο λερό, λεηλατημένο,
απόβραδο στ’ ακροθαλάσσι των Κηθύρων,
του παρελθόντος ένα τσόλι πεταμένο.
Είμαι ψευδαίσθηση, ένα φάσμα σκοτεινό
κι’ εσύ το χάδι του γιαλού μοσχολουλούδι,
είσαι ένα όραμα γλυκό, παιχνίδι εωθινό
κι’ εγώ είμαι ρίμες που δεν γίνονται τραγούδι.
Είμαι το χθες κι’ είσαι το σήμερα χαρά μου,
στο χείλος μιας αβύσσου ακροβατώ,
φθαρτό, γυμνό ολόγραμμα τα όνειρα μου,
οφθαλμαπάτη μάτια μου, ο άσος σου ο καρό.
